Edycja 2017

IDEA FESTIWALU 2017

Tekst przewodni Doroty Paciarelli

Dyrektor programowa festiwalu, kuratorka sekcji Re:Interpretacje

ŚMIESZNE HISTORIE

Kiedy śmiali się Państwo w kinie po raz ostatni i z czego? Nam w ubiegłym roku nie było do śmiechu w czasie festiwalowych projekcji na Sokołowskim Festiwalu Filmowym Hommage à Kieślowski, ale też nie śmiech był celem, który nam przyświecał. Filmy takie jak Śmierć w Sarajewie Danisa Tanovića, Fuocoammare Gianfranca Rosiego, Bez końca Krzysztofa Kieślowskiego, Ja, Olga Hepnarova czy Adwokaci, mimo ich złożoności, spodobały się jednak naszej licznej widowni, choć w kontekście trudnych tematów powinnam napisać: poruszyły i otworzyły oczy na cierpienie i braterstwo. We mnie wywołały smutne uczucie, że europejska historia wolności, równości i braterstwa kończy swój bieg. W młodych widzach, po dyskusjach sądząc, potrzebę zmiany i niezgodę na budowanie płotów i zapór w Europie. Może prawdą jest, że w Sokołowsku i w ludziach rok w rok ściągających na wydarzenia organizowane przez Fundację Sztuki In Situ jest coś wyjątkowego i magicznego?

Podczas spaceru drogą przez park w stronę byłego sanatorium Dr. Brehmera i kina Zdrowie mój wzrok przykuwała ubiegłej jesieni przyklejona na latarni kartka z napisem „Kimkolwiek jesteś – życzę ci dobrze”. Lubię to przesłanie. To samo przesłanie zauważył pierwszego dnia festiwalu Krzysztof Piesiewicz, zdążając na spotkanie z widzami i dyskusję z niemieckim kolegą po fachu, Nicolasem Beckerem, z którym rozmawialiśmy o znaczeniu prawa i jego funkcjowaniu w „ołowianym czasie” lat 80., zawodzie adwokata obrońcy w procesach politycznych i roli kultury w życiu.

Kiedy festiwal dobiegł końca, pomyślałam, że w roku 2017 chcę koniecznie przypomnieć dwa filmy napisane przez Krzysztofa Piesiewicza i Krzysztofa Kieślowskiego, swego czasu nietrafnie odebrane przez część środowiska i krytyki filmowej. Żartobliwy i typowy dla Kieślowskiego komentarz na temat tego przyjęcia: trochę mnie poszczypali, ale nie za bardzo. Te dwa filmy to Trzy kolory: Biały (1994) i Dekalog, Dziesięć (1988/1989). Od razu przypomniał mi się też nakręcony w 1994 roku telewizyjny i wyświetlany także w kinach film Kazimierza Kutza pt. Zawrócony. Pomyślałam, że Zawrócony oglądany razem z Białym może młodszej widowni, nie pamiętającej przecież czasów Solidarności i tworzenia zrębów polskiego kapitalizmu, opowiedzieć coś ważnego o Polsce z tamtych lat, o ich rodzicach i dziadkach; że te dwa filmy z kapitalnymi kreacjami Zbigniewa Zamachowskiego o ludziach uwikłanych w konflikt z własnym sumieniem i zagrażające im utratą miłości, zaufania, poczucia braterstwa, uczciwości osobistej, w połączeniu z modną dziś ironią i humorem są zaproszeniem do ponadpokoleniowej rozmowy i przeżycia silnych emocji. Humor tych filmów, ukryta w nich gorzka prawda, ironia, także autoironia ich autorów i zastosowanie drwiny jako formy protestu, wreszcie last but not least niezapomniane i wzruszające kreacje aktorskie Zbigniewa Zamachowskiego wyznaczają ciekawy kierunek poszukiwań tegorocznej edycji festiwalowej. Minirestrospektywa filmów zrealizowanych z udziałem Zbyszka Zamachowskiego (jest ich 4) to nasze podziękowanie dla artysty za jego osobowość, humor, życzliwość i odwagę artystyczną, za sztukę kreowania bohaterów niby zwyczajnych, ale wyrastających ponad własne ograniczenia w wyjątkowych okolicznościach. Bohaterów z jednej strony typowo polskich, „naszych”, czasem – z drugiej strony – rozczulająco niezdarnych, zagranych tak, jakby bratem albo nauczycielem Zamachowskiego był Charlie Chaplin, z którym bywa przez krytykę polską i zagraniczną chętnie porównywany. Postać polskiego fryzjera, nieudacznika o przedziwnym nazwisku Karol Karol, zakompleksionego wobec eleganckich Francuzek i dość wstydliwego w sytuacjach damsko-męskich w filmie Białym, perypetie prostego i wierzącego w miłość i dobroć ludzi Tomasza Siwka, robotnika ze śląskiej elektrociepłowni w Zawróconym oraz postać Artura nie rozumiejącego, „skąd w człowieku bierze się chęć, żeby koniecznie coś mieć” w Dekalog, Dziesięć – doprowadzają do śmiechu przez łzy i wsparte delikatnie inscenizacyjnym mistrzostwem Kutza i Kieślowskiego, pracą kamerą, muzyką, montażem wywołują ową tajemniczą katharsis, o której pisze profesor medycyny Andrzej Szczeklik w swej książce Katharsis. O uzdrowicielskiej mocy natury i sztuki.

Bez naszych lokalnych i regionalnych partnerów, wolontariuszy i ludzi dobrej woli zaangażowanych w obsługę festiwalową i pomoc techniczną, bez zaufania rodziny reżysera i solidarności przyjaciół Krzysztofa Kieślowskiego, wsparcia kolegów z festiwali OFF Cinema w Poznaniu, Okiem Młodych w Świdnicy, pomocy naukowej i merytorycznej filmoznawców i kulturoznawców z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, profesora Mikołaja Jazdona, Piotra Pławuszewskiego, Rafała Koschanego, oraz życzliwości Stanisława Zawiślińskiego – pomysłodawcy żywego Archiwum Krzysztofa Kieślowskiego, prowadzonego przez Fundację In Situ, bez zaufania i sprawdzonej pomocy władz lokalnych z Sokołowska, jego mieszkańców, burmistrza Mieroszowa i prezydenta Wałbrzycha i wielu, wielu innych ludzi, w tym naszych rodzin i bliskich, siódmy Sokołowski Festiwal Filmowy Hommage à Kieślowski nie mógłby się jednak odbyć. To dzięki nim i widowni festiwal na cztery dni stanie się świętem kina na luzie, bez czerwonych dywaników, długich przemówień i gali, a do powagi życia, mądrości poradników na temat optymalizacji sfery seksu, pracy, wizerunku czy sukcesu odniesie się z przymrużeniem oka i dystansem.

Czym jednak jest sztuka ironii? Dla Milana Kundery każda powieść z definicji jest sztuką ironiczną, ale sztuka ta jest trudna do zdefiniowania. Jej prawda jest ukryta, niewypowiedziana i właściwie nie do wypowiedzenia. Ironia, według Kundery, drażni. Nie dlatego, że drwi i napastuje, lecz dlatego, że pozbawia nas pewności, odsłaniając niejednoznaczność świata. Nic nie jest tak niejasne, tak nieprzeniknione jak ironia, pisze Leonardo Sciascia, włoski pisarz i znawca ironii stosowanej przez bosów mafijnych, tych w białych kołnierzykach i garniturach Armaniego ze sfery klas wyższych i tych z samego dołu. Widoczne we wszystkich „śmiesznych historiach”, przewijających się na tegorocznym festiwalu w sekcji Hommage à Kieślowski, Re:Interpretacje i Bez fikcji!, niedopowiedzenie prawdy, ukrycie jej przez sztukę ironii i autoironii ma na celu uniknięcie nieznośnej dzisiaj dla widza postawy moralizatorskiej i pozostawienie go samemu sobie z pytaniem, kto właściwie w tej historii ma rację, kto jest „żałosny”, kto „naiwny”, kto „nowoczesny”. Czy istnieje w filmach humor narodowy? Zabarwione pochodzeniem i kulturą, w której nas wychowano, specyficzne poczucie humoru środowiskowe lub regionalne? I czy rację miał Ionesco, gdy ogłosił, że europejska historia śmiechu kończy swój bieg? Czy istnieje chrześcijańskie poczucie humoru? I z czego wolno, a z czego według norm społecznych i kulturowych dzisiaj już śmiać się nie wypada?

Filmy, o ile ich twórcy są wrażliwi na to, co wokół nich, i zdolni dostrzec to, co ukryte, są niczym czuły sejsmograf. Rejestrują niedostrzegalne lub wymykające się naukowym analizom i politycznym prognozom zmiany zachodzące w nas, we wspólnotach, w społeczeństwach. Takich filmów szukaliśmy i takie filmy znaleźliśmy dla Państwa. Było ich bardzo wiele, ale nie wszystkie możemy – z różnych względów – pokazać. Te, które Państwo obejrzą w tym roku, świadczą o dobrej kondycji polskiego i europejskiego kina i ciekawym młodym pokoleniu reżyserów polskich, włoskich i czeskich.

Wybór filmów jest wyborem autorskim, zgodnym z naszym wewnętrznym imperatywem, który brzmi: pokazujemy, co nam się podoba i co jest warte rozmowy. Pokazujemy to z nadzieją, że spodobałoby się także Krzysztofowi Kieślowskiemu, gdyby siedział z nami w kinie, z pamięcią i szacunkiem dla jego osoby, postawy wobec ludzi i zawodu oraz artystycznego dorobku, który nam pozostawił po sobie. Pokazujemy, co nam się podoba, wierząc w to, że sztuka filmowa istniała, istnieje i zawsze będzie istnieć. Pokazujemy filmy nie tylko Krzysztofa Kieślowskiego, lecz i filmy jego kolegów, nauczycieli i twórców, którzy w różnym czasie mieli na niego wpływ. Czynimy to w przekonaniu, że czas nie jest zdolny przysłonić tej jasności, która je rozświetla. Pokazujemy filmy młodego pokolenia, które znalazło – po filmach sądząc – swój aktywny sposób niebrania świata poważnie.

W rozmowach z zaproszonymi reżyserami, scenarzystami i aktorami będziemy w tym roku rozmawiać o ich rozumieniu opowieści filmowej, o tym, czym według nich jest sztuka ironii i na czym polega humor w filmie i w życiu. Dlaczego tak trudno jest zrobić dobrą komedię, podczas gdy „smętny” dramat społeczny tworzy się łatwiej? Jak aktor wypracowuje efekty komiczne w scenie? I gdzie – zdaniem naszych gości – leży cienka granica oddzielająca ironię, humor, czułą radość od krzywdzącego innych rechotu, szyderstwa i pogardy z zamiarem zniszczenia w człowieku i być może i w widzach tego, co inne, wyjątkowe, odmienne, własne i niepowtarzalne, jednym słowem – ludzkiego Piękna. „Wyznaję wiarę dzisiaj niemodną, wiarę w człowieka” – wyznał kiedyś reżyser Krótkiego filmu o zabijaniu i Przypadku. Pokazując filmy o cierpieniu, o jałowości zuniformizowanego życia tzw. nowoczesnego człowieka i destrukcyjnej sile sprzecznego z wartościami chrześcijańskimi nacjonalizmu, idziemy tropem tego przesłania. Przykładami takich filmów fabularnych są: węgierski obraz Dusza i ciało w reżyserii Ildikó Enyedi (Złoty Niedźwiedź Berlinale 2017) prezentowany u nas przed wejściem filmu do polskich kin; serbskie Stado Nikoli Kojo z typowym bałkańskim humorem drwiącym z show-biznesu, mediów i polityki; Droga do Rzymu, debiut polskiego reżysera Tomasza Mielnika i czeskiego scenarzysty Vita Polacka; dotykający czeskiej traumy narodowej (traktat monachijski) obraz Zagubieni w reżyserii Petra Zelenki, jednego z najbardziej zaskakujących wirtuozerią i wyrafinowaniem formy narracyjnej twórcy europejskiego kina „z przymrużeniem oka”. W rozmowach z zaproszonymi reżyserami i scenarzystami, a w przypadku filmów z udziałem Zbyszka Zamachowskiego z nim, Kazimierz Kutzem i Krzysztofem Piesiewiczem, spróbujemy dowiedzieć się, jak oni widzą sztukę ironii i humoru, z czego się śmieją w kinie, jak pamiętają Krzysztofa Kieślowskiego i własną pracę nad filmami i czy być może dzisiaj opowiadaliby lub zagrali swe role inaczej. Dotkniemy również zagadnień z pogranicza nauki i kultury, m.in. w debacie publicznej organizowanej we współpracy z berlińskim stowarzyszeniem Krzysztof Kieślowski Forum e.V., wspierającym sztukę, kulturę i edukację kulturalną, oraz w rozmowach wokół filmów. Dzięki naukowej współpracy z UAM w Poznaniu mamy nadzieję zapalić młode pokolenie do uważniejszego oglądania filmów, spotkań z socjologią kultury i mediów, filmoznawstwem, psychologią i naukami o kulturze. Tomasz Kozłowski, młody socjolog kultury i publicysta m.in. „Odry”, na codzień kierownik Katedry Nowych Mediów i Edukacji w Collegium Da Vinci w Poznaniu podzieli się swymi uwagami o wynikach badań nad ironią i humorem jako formami protesu, a także nad przyczynami i skutkami prób „wyrwania się ze szponów happyterroryzmu w czasach hiperkapitalizmu”. Rozważaniami o znaczeniach (semantycznych) ciała w filmie i kulturze i o tym, jak filmy fizycznie oddziałują na nasze ciało i co się z nami dzieje, gdy je oglądamy, podzieli się z nami Rafał Koschany, doktor kulturoznawstwa UAM w Poznaniu, autor niedawno wznowionej książki pt. Przypadek. Kategoria egzystencjalna i artystyczna w literaturze i filmie, co-moderator spotkań festiwalowych.

Szczególnie cieszy nas na tegorocznym festiwalu obecność kina czeskiego. Starsi widzowie pamiętają doskonale czasy socjalizmu nierealnego i zabawne powiedzonko rzucane z westchnieniem, gdy sprawy w urzędach komplikowały się do granic absurdu bądź gdy nikt nie był w stanie zrozumieć tasiemcowych wywodów sekretarza partii czy kłótni sąsiadów na podwórku: „czeski film, czyli nikt nic nie wie”. Dzisiaj każdy ekspert PISF i co drugi polski producent, stęskniony za kinem dla ludzi, życzy sobie w kinie polskim właśnie czeskiego humoru. Czy „to coś specjalnego” w kinie czeskim, co wyczarowuje na twarzach widzów uśmiech, a w procentach może i zazdrość, że czescy twórcy potrafią nas rozśmieszyć, opowiadać ciepło, bez zadęcia i napinania się, a „nasi rodzimi” jakoś mniej? Jak wzorce kulturowe, sztuka, kultura, doświadczenia historyczne z wojną wpłynęły na czeski obraz świata w kinie? Kino z Czech, dzięki wspólnemu projektowi i partnerskiej współpracy festiwalu Hommage à Kieślowski z CFF: stowarzyszeniem czeskich klubów filmowych i naszym czeskim kolegą Petrem Vlckiem, polonistą i filmoznawcą kochającym polskie kino podobnie jak i my w Sokołowsku, czyli wiernie i bezgranicznie, zaprezentuje się, obok filmu Petra Zelenki Zagubieni i komedii Droga do Rzymu Tomasza Mielnika (absolwenta praskiej FAMU), kinową komedią Špina (Brud) Terezy Nvotovej i obsypanymi nagrodami dokumentem Normal Autistic Film (Zwyczajny autystyczny film) w reżyserii Miroslava Janka.

Od Mikołaja Gogola pochodzi cytowane przez Kunderę zdanie: „Jeśli tylko długo i uważnie przyglądać się jakiejś śmiesznej historii, staje się ona coraz bardziej smutna”. Mało który z austriackich reżyserów i komików potrafi wywołać to wrażenie lepiej od Josefa Heidera, gwiazdy austriackiego kina, autora tekstów kabaretowych i melancholika-perfekcjonisty, który w swym zaprezentowanym w ramach konkursu głównego na Berlinale 2017 filmie Wilde Maus gra inteligenta w potrzasku, mężczyznę po czterdziestce na granicy załamania nerwowego, gotowego na wszystko oprócz pozbycia się złudzeń na własny temat, prawdy. Wkurzony na społeczeństwo, młode pokolenie, swego szefa w redakcji pisma, w którym od lat prowadzi kolumnę muzyczną, planuje ze swym nowym kumplem, z którym kiedyś nie zamieniłby zapewne słowa, krok radykalny, absurdalny i odważny, ale czy go zrobi?

Siódma edycja Sokołowskiego Festiwalu Filmowego będzie dla widzów wytchnieniem od trudów codziennego dnia i spotkaniem z Innym, ale przede wszystkim świętem sztuki filmowej i hołdem dla jej twórców, którzy bawiąc nas (kino to przecież rozrywka, jak mawiał Kieślowski), pompują do mózgu tlen.

Świetlne błyski w Kinoteatrze Zdrowie (leczymy kinem!) i niebieskawa poświata nad konarami drzew w parku przez niesamowitą scenerię ruiny byłego sanatorium Dr Brehmera sygnalizują siedzącym przed ekranem widzom swoisty rytuał przejścia. Jest to moment, w którym każdy z nas na własne życzenie ze świata rzeczywistości przenosi się w sferę imaginacji, wykreowanej lub zaobserwowanej rzeczywistości, w obszar iluzji i tego, co potocznie nazywamy magią kina. Jest to stan porównywalny ze snem lub marzeniem na jawie. Wydobywane za pomocą światła, dźwięku, ruchu, gestu aktora, płynnych lub ostrych cięć montażowych, rytmu muzyki obrazy tworzą owe „bajki dla dorosłych”, jak nazywał swoje filmy żartobliwie Kieślowski, które na krótki czas porządkują nasz świat lub odwrotnie: burzą utarte przyzwyczajenia i zmuszają do refleksji. Różnorodność tematyczna, bogactwo rytmów i stylów prezentowanych produkcji złożą się na wielowątkową opowieść o życiu i jego przemijaniu, o cierpieniu i jego sensie.

Siódemka towarzysząca Hommage à Kieślowski w mitologiach i religiach świata uważana była za symbol związku czasu i przestrzeni, całości i dopełnienia. Miała zapewniać bezpieczeństwo, spokój i przynosić wytchnienie. Uchodzi, w przeciwieństwie do feralnej trzynastki, za liczbę szczęśliwą, szczególnie dla osób urodzonych pod znakiem Raka, jak Zbigniew Zamachowski, i Ryb. Z siedmiu barw składa się tęcza na niebie, powstająca wskutek załamania światła pod określonym kątem w kropli wody. Siedem barw tęczy według Isaaca Newtona: czerwony, pomarańczowy, żółty, zielony, niebieski, indygo i fiolet tworzą na niebie łuk tęczy – symbol tolerancji i nadziei. Bez koloru indygo to symbol i flaga ruchu LGBT na całym świecie. Filmy tegorocznego festiwalu są także tęczowym łukiem. Łukiem tolerancji i otwartości, który łączy Sokołowsko z Europą i wszystkimi kinomanami świata.

Śmieszne historie nie muszą być błahe. Przekonają się o tym Państwo sami, odwiedzając nasz siódmy festiwal Hommage à Kieślowski, do czego w imieniu organizatorów, twórców prezentowanych filmów, kuratorów sekcji i naszych instytucjonalnych partnerów zapraszam Państwa, jak zwykle, bardzo serdecznie!

Dorota Paciarelli

Dyrektor programowy festiwalu

(C) Dorota Paciarelli, 18.07.2017. Wszelkie publikacje i użycie tekstu wymagają uprzedniej zgody jego autorki. Zastrzega się prawo do skrótów i zmian. Kontakt: dorotapaciarelli@outlook.com

Tekst przewodni Piotra Pławuszewskiego

Kurator sekcji dokumentalnej: Bez fikcji!

INTENSYWNA PRZESTRZEŃ ŻYCIA

Film dokumentalny: to on tworzy sekcję „Bez fikcji!” w ramach tegorocznej edycji festiwalu Hommage à Kieślowski. By ująć rzecz najprościej – zapraszamy widzów do spotkania z kinem nierzadko bezkonkurencyjnym w ilustrowaniu tego, co w życiu skomplikowane, niejednoznaczne, wolne od prostych interpretacji i scenariuszowych schematów. Proponowane tytuły dowodzą przy tym, że o artystycznym powodzeniu filmu przesądza przede wszystkim przemyślany koncept treściowy (o czym chcę opowiedzieć?) i realizacyjny (jak chcę opowiedzieć?). Dobry dokument – co nawet jeśli pobrzmiewa oczywistością, to mimo wszystko wartą przypomnienia – zawsze dąży do harmonijnego spotkania obu tych płaszczyzn. Świetnym tego przykładem jest polska część sekcji „Bez fikcji!” – mowa o dokumentach bardzo różnorodnych, i w metodach przyglądania się rzeczywistości, i w szukaniu w niej tematów wartych uruchomienia kamery. W parze z tą wielością idą też jednak pewne punkty styczne. Dwa aspekty są tu klarowne: wspomniane filmy łączy zarówno zbliżony, niedawny rok premiery (poza jednym wyjątkiem, pochodzą one z lat 2016-2017) oraz młody wiek twórców. Co jednak znacznie ważniejsze, wszystkie orbitują wokół przestrzeni, w których życie zyskuje (z różnych powodów) szczególną intensywność, a która odsłania się pod spojrzeniem cierpliwej, ciekawej świata kamery. „Jeżeli coś opiszesz, to wtedy dopiero możesz się nad tym zacząć zastanawiać” – twierdził Krzysztof Kieślowski. Właśnie takim opisem – dającym widzowi impuls, by uważnie przyjrzał się własnym życiowym przestrzeniom, choćby tym najbardziej prozaicznym i „codziennym” – są prezentowane dokumenty.

W tytułowym Domu Filipa Jacobsona pod egidą dwóch przedsiębiorczych sióstr schronienie zyskują mężczyźni o splątanych, trudnych do naprostowania życiorysach. Jest tu zawsze miejsce na życzliwe słowo, jednak nie na pobłażliwość wobec (zazwyczaj destrukcyjnych) nawyków. Nauka Emi Buchwald skrywa w sobie rozległe pokłady niewymuszonego komizmu, ale to w głównej mierze opowieść o tym, jak w rodzinnych wnętrzach rodzą się w młodych głowach pytania o świat: trudne, nieoczywiste, pełne naturalnej ciekawości. To samo wnętrze – czego ilustracją są Więzi Zofii Kowalewskiej – jest w kontekście starszego małżeństwa tłem bolesnych, ale i jakoś oczyszczających konfrontacji z mającą gorzki smak przeszłością, a dla bohaterki Pani Reny od aniołów Aleksandry Folczak terenem intensywnego bycia (ramię w ramię z mężem i legwanem) w cieniu choroby. Jeszcze inny typ przestrzeni to dom kultury w Aleksandrowie Kujawskim, którego mieszkańcy zachęceni zostali (w ramach konkursu) do twórczego zamanifestowania „postawy patriotycznej” – efektem jest kapitalne, bo dalekie od telewizyjno-reporterskiej sztampy, wejrzenie w mikroświat szczerych emocji i społecznych postaw wobec polskiego Święta Niepodległości. Ograniczmy z kolei przestrzeń do… stołu, a otrzymamy Trzy rozmowy o życiu Julii Staniszewskiej, w którym to filmie o sprawach ważnych i najważniejszych, patrząc sobie odważnie w oczy, rozmawiają matka i córka. „Kiedy człowiek pokona przestrzeń międzyludzką?” – pytanie sformułowane przez Stanisława Jerzego Leca dobrze ustawia rozmowę o polskim dokumencie na Hommage à Kieślowski 2017. Ściany, podłoga, sufit, łóżko, krzesła i stoły to tylko dekoracje. Najważniejszym elementem przestrzeni pozostaje dla młodych reżyserów człowiek – zawsze w relacji z drugim człowiekiem. Temat stary jak świat, w swych wariantach jednak niewyczerpany.

Sekcję uzupełnia (może lepiej: wzbogaca) spotkanie z dokumentem zagranicznym. Kino czeskie (mocno obecne w Sokołowsku już w ramach poprzednich edycji festiwalu) reprezentuje Zwyczajny autystyczny film Miroslava Janka, bezpretensjonalny w tonie portret kilkorga młodych ludzi z zespołem Aspergera. Reżyser nie chce ani edukować, ani grać na emocjach – woli oddać głos swoim bohaterom, wierząc, że to najlepszy sposób dotarcia do ich skomplikowanego, ale i fascynującego wnętrza. W dwóch odsłonach prezentuje się z kolei kino włoskie. W Crazy for Football: The Craziest World Cup Volfango De Biasi przygląda się pacjentom oddziałów psychiatrycznych – nie czyni tego jednak w szpitalnych murach. Jego bohaterowie tworzą bowiem drużynę piłkarską, wyruszającą na międzynarodowy turniej do Japonii. Film o sporcie? Niekoniecznie, bo znacznie ważniejsza okazuje się (uwieczniona przez obiektyw kamery) możliwość potwierdzenia swojej wartości czy, jakkolwiek banalnie to zabrzmi, radość działania w zespole. Do odbiorczych wrażeń innego typu prowokuje Liberami w reżyserii Federiki Di Giacomo – świetny przykład kina, które do tematu budzącego kontrowersje (egzorcyzmy) podchodzi przede wszystkim z obserwacyjną ciekawością. Śledząc poczynania ojca Cataldo i ludzi szukających u niego pomocy, stykamy się nie z konwencją filmowego horroru, lecz trudnymi do rozumowego objęcia scenami ze „zwykłego życia”.

Podsumowując: zaproszone przez nas na tegoroczną edycję Hommage à Kieślowski filmy to okazja, by zanurzyć się w przestrzeniach albo nieznanych (dokument potrafi być tu dobrym przewodnikiem), albo teoretycznie znanych zbyt dobrze, by oczekiwać od nich zaskoczeń (a niekiedy wystarczy do tego nieoczywisty kąt spojrzenia). Oba warianty to wyzwanie rzucone widzowi, przede wszystkim temu, który oczekuje od kina inspiracji, a nie odpowiedzi. „Nie ma dla dokumentalisty gorszej sytuacji, niż zbyt wcześnie urodzone wnioski” – to klasyk polskiego dokumentu, Kazimierz Karabasz. Podpisujemy się pod tym, a wnioski w ramach sekcji „Bez fikcji!” niech się rodzą po seansach, po rozmowach z zaproszonymi twórcami, po namyśle.

Piotr Pławuszewski © 13.07.2017

Publikacja tekstu wymaga uprzedniej zgody autora

Tekst przewodni Mikołaja Jazdona

Kurator sekcji Hommage à Kieślowski

Z PRZYMRUŻENIEM OKA

W 1963 roku Václav Havel pisał w eseju Anatomia gagu: „Zmysł absurdu, zdolność do udziwniania, absurdalny humor – to prawdopodobnie za ich pomocą człowiek współczesny osiąga katharsis, jest to być może jedyny sposób jego «oczyszczenia» adekwatny do świata, w którym przyszło mu żyć”. Czy to stwierdzenie może mieć coś wspólnego z filmami Kieślowskiego? Czy jest w nich miejsce na humor? A jeśli da się z nich wysnuć jakąś „nić śmiesznego”, to czy oplata ona także filmy innych autorów, spowinowacone z utworami autora Personelu (1975)? Te i podobne pytania pragniemy w tym roku postawić w centrum podczas pokazów filmowych w sekcji poświęconej twórczości samego Kieślowskiego i autorom, których filmy na różny sposób są „spokrewnione” z patronem naszego festiwalu.

Oglądanie świata z przymrużeniem oka dotyczy tutaj przede wszystkim trzech filmów z udziałem Zbigniewa Zamachowskiego. Już Dekalog, Dziesięć (1988/1989), opowieść o demonie chciwości, można oglądać jako preludium do obrazu „nowych wspaniałych czasów” (nadchodzących po 1989 roku) ukazanych przez Krzysztofa Kieślowskiego i współscenarzystę jego filmów, Krzysztofa Piesiewicza, w Białym (1993). Warto popatrzeć na ten film jako na szczególną wariację na temat Dzisiejszych czasów (1936) Chaplina, tyle że made in Poland i to u schyłku stulecia. Aluzje do postaci Charliego włóczęgi bez trudu dają się odczytać w jeszcze jednym filmie z Zamachowskim w roli głównej, czyli Zawróconym (1994) Kazimierza Kutza. Ciekawe będzie obejrzeć te dwa filmy jako dzieła niejako wzajemnie się uzupełniające i „dośmieszające”. Jeszcze bardziej interesujące będzie spotkać się i porozmawiać ze współtwórcami tych dzieł: Zbigniewem Zamachowskim, Krzysztofem Piesiewiczem i Kazimierzem Kutzem.

Humor w świecie przedstawionym filmów Kieślowskiego obecny jest już w jego najwcześniejszych filmach. Jeśli nie skrzy się nim, to na pewno mocno migoce krótkometrażowy film fabularny Koncert życzeń (1967) z pamiętną finałową sceną, w której młody rolnik na rowerze (w tej roli sam Kieślowski), w bereciku z antenką na głowie i radiem tranzystorowym przy uchu, prowadzi środkiem szosy krowę na sznurku. Inną rolę, trochę mniej śmieszną – za to bardziej kojarzącą się z kinem Kieślowskiego, a może nawet z nim samym – gra w tym filmie Andrzej Titkow, kolega „Kiśla” ze szkoły filmowej. W 1970 roku wspólnie nakręcili – już całkiem na poważnie – dokument Byłem żołnierzem. Jeśli propagandowy przekaz w czasach PRL-u starał się usilnie osłodzić ciężar idącej w lata wojskowej służby zasadniczej, a historyczne przekazy o wojnie i jej „chłopcach malowanych” solidnie zaprawić patosem, to Kieślowski z Titkowem skutecznie ostrzegali, że „zabawy z bronią”, choćby w imię najszczytniejszych ideałów, zawsze okupione są czyimś cierpieniem, takim jak to, które dotknęło niewidomych weteranów z ich filmu. O obu utworach porozmawiamy po ich pokazie z Andrzejem Titkowem.

Wiosną tego roku PWSFTviT w Łodzi przyznała tytuł doktora honoris causa swemu wybitnemu profesorowi i znakomitemu dokumentaliście, Kazimierzowi Karabaszowi. To pod jego opieką młody Kieślowski nakręcił swój pierwszy film dokumentalny, Urząd (1966), a po latach tak powiedział o wpływie, jaki na niego miał autor Muzykantów (1960): „Dla mnie najważniejszym człowiekiem w Szkole był Karabasz. […] Karabasz był kimś w rodzaju wyroczni, palca, który pokazuje dokąd trzeba iść”. Czy istnieje jakiś związek między bohaterami wczesnych filmów dokumentalnych i fabularnych Kieślowskiego a dziewczyną z filmu Karabasza pt. Krystyna M. (1973), który umieściliśmy w programie naszej sekcji? Wydaje nam się, że tak. Jakieś szczególne powinowactwo, rodzaj podobnego spojrzenia na świat z ciepłym życzliwym i bardzo delikatnym uśmiechem wyłania się z filmów Karabasza i Kieślowskiego. Widać to też w poruszającym portrecie starego mistrza, jaki Andrzej Sapija odmalował swoją kamerą w pełnometrażowym dokumencie Intensywność patrzenia (2016), który w Sokołowsku będzie miał polską premierę. Andrzej Sapija, autor filmów o wielkich polskich artystach: Kantorze, Różewiczu, Opałce, spotka się w Sokołowsku z widzami po projekcji filmu o Kazimierzu Karabaszu.

Mikołaj Jazdon

(C) Publikacja tekstu wymaga uprzedniej zgody autora

WYDARZENIA TOWARZYSZĄCE

Wykład Rafała Koschanego.

Sala w dawnym Sanatorium dr Brehmera/

opis wydarzenia

Rafał Koschany biografia

PROGRAM FESTIWALU 2017

SEKCJE

W sekcji Re:Interpretacje (fabuły europejskie) pokazany zostanie przedpremierowo w Polsce wybitny film węgierskiej reżyserki Ildikó Enyedi, sytuujący tajemniczą opowieść o miłości, współczuciu i pragnieniu dotyku w sterylnej, nowoczesnej ubojni na peryferiach Budapesztu. Metaforyczny obraz „Dusza i ciało” („On Body and Soul”) zachwycił zarówno widzów, krytykę filmową, jak i jury 67. MFF w Berlinie i zdobył najważniejszą nagrodę Berlinale – Złotego Niedźwiedzia. Film otworzy sekcję „Re:Interpretacje”. Kino tworzone przez kobiety to również „Pożegnanie z Europą” („Stefan Zweig: Farewell to Europe”). Maria Schrader, sławna aktorka i reżyserka niemiecka, opowiada w swym najnowszym filmie o tragicznych skutkach emigracji politycznej Stefana Zweiga, pisarza austriackiego. Głośny czesko-słowacki film „Brud” („Filthy”) Terezy Nvotovej to przykład kina zbuntowanego, rozliczającego się z mechanizmami obojętności wobec różnych form przemocy. Czeskie kino jest szczególnie silnie reprezentowane na tegorocznym festiwalu. Obok nowego filmu Bohdana Slámy „Baba z lodu” („Ice Mother”), czesko-słowacko-francuskiej koprodukcji, festiwal pokaże polsko-czeską koprodukcję „Droga do Rzymu” („Journey to Rome”) w reżyserii Tomasza Mielnika – absolwenta czeskiej FAMU – oraz ostatni film Petra Zelenki, jednego z najbardziej twórczych dramaturgów, scenarzystów i reżyserów kina europejskiego: „Zagubieni” („Lost in Munich”) rozliczający się, z typową dla Zelenki inteligencją, ironią, humorem i zamiłowaniem do charakterów tragikomicznych i chaplinowskich wręcz sytuacji bez wyjścia, z narodową traumą Czechów – traktatem monachijskim. Serbska komedia o czwórce aktorów nieudaczników pt. „Stado” („Herd”) w reż. Nikoli Kojo uzupełnia spojrzenie Zelenki, bawiąc się odwiecznym tematem nieprzystawalności sztuki do realiów polityki zabarwionej nacjonalizmem, w jej konkretnie odczuwalnej formie: niemożności zdobycia pieniędzy na film, gdy nie należy się do grupy zwycięzców. Jak co roku festiwal do końca trzyma w tajemnicy film-niespodziankę dla widzów i gości, o której w tym roku wiadomo tylko tyle, że będzie to zaskakujący film włoski. Kuratorem sekcji Re:Interpretacje jest Dorota Paciarelli, jednocześnie od 2016 roku dyrektor ds. programowych. Partnerem Festiwalu jest Instytut Kultury Włoskiej

Wyraźny profil pokazuje tegoroczna sekcja dokumentalna Bez Fikcji!, kierowana po raz pierwszy przez filmoznawcę UAM w Poznaniu, Piotra Pławuszewskiego, stawiającego na spotkania z codziennością, tak jak postrzegają ją młode twórczynie. W tym roku dominują bowiem w programie kobiety, obserwujące uważnie i badające przestrzeń międzyludzką polskie dokumentalistki młodego pokolenia. Przykładami takich filmów są: „Nauka” („Education”) Emi Buchwald, „Więzi” („Close Ties”) Zofii Kowalewskiej, „Trzy rozmowy o życiu” („Three Conversations on Life”) Julii Staniszewskiej, „Polonez” („Polonaise”) Agnieszki Elbanowskiej czy „Pani Rena od Aniołów” („Miss Rena of Angels”) Aleksandry Folczak. Świat duchowy, wewnętrzne zmagania z niedoskonałościami ciała i psychiki, próby przezwyciężenia norm, które ograniczają naszą wolność, i dążenie do osobistego szczęścia podejmują filmy „Zwyczajny film autystyczny” („Normal Autistic Film”) Miroslava Janka, nagrodzony na festiwalu w Wenecji nagrodą Premio Orizzonti di Venezia włoski dokument kinowy „Liberami” oraz włoski dokument, nie tylko dla mężczyzn, pod tytułem „Crazy for Football: The Craziest World Cup” w reż. Volfango De Biasi, laureata prestiżowej nagrody Premio di David Donatello za najlepszy dokument włoski 2016.

W sekcji Hommage à Kieślowski festiwal kłania się tym razem z wielkim uznaniem i szacunkiem twórcom polskiego kina i mistrzom szkoły polskiej z pokolenia Krzysztofa Kieślowskiego i twórcom od niego starszym, których cenił wysoko i którzy mieli na niego – jak Kazimierz Karabasz – duży wpływ artystyczny. Obok obrazów takich jak „Dekalog X” czy „Trzy kolory: Biały” („Three Colors: White”) Krzysztofa Kieślowskiego, festiwal przypomni kultową komedię Kazimierza Kutza pt. „Zawrócony” („Reverted”), na którego pokaz osobiście zaprosi reżyser filmu, scenarzysta, były senator RP: Kazimierz Kutz. Gościem specjalnym siódmej edycji będzie jeden z najbardziej znanych i lubianych aktorów, wyjątkowe zjawisko w kinie polskim i aktor Teatru Narodowego: Zbigniew Zamachowski. O jego poszukiwaniach artystycznych, niezapomnianych kreacjach i doświadczeniach w pracy z Krzysztofem Kieślowskim, ale przede wszystkim z jego przyjacielem i mentorem czasu młodości, Kazimierzem Kutzem i współpracy z reżyserami zagranicznymi, rozmawiać będą Dorota Paciarelli, Kazimierz Kutz i inni zaproszeni goście. Szczególnym wydarzeniem tej sekcji będzie premierowy pokaz filmu „Intensywność patrzenia” Andrzeja Sapiji o klasyku polskiego kina, Kazimierzu Karabaszu, uhonorowanym w tym roku tytułem doktora honoris causa PWSFTviT. Sam o sobie Kazimierz Karabasz napisał przed laty: Im dłużej w tym zawodzie pracuję, tym częściej dostrzegam, że zadowolenia i pewnego poczucia sensu tego zajęcia dostarcza mi nie sam film, który realizuję, ale d r o g a, którą przebywam, by go zrobić. „Krystyna M. – szkice do portretu” Kazimierza Karabasza to przykład takiej drogi, wzbogacającej postrzeganie świata i życzliwe patrzenie widzów na ludzi pozornie zwyczajnych. Podobnie jak sekcja Bez fikcji!, także sekcja Hommage à Kieślowski po raz pierwszy od założenia festiwalu kierowana jest przez kuratora. Jest nim znany filmoznawca i profesor hab. UAM Mikołaj Jazdon, autor znaczących publikacji naukowych o sztuce dokumentu i twórczości dokumentalnej m.in. Krzysztofa Kieślowskiego i Kazmierza Karabasza pt. „Kino dokumentalne Kazimierza Karabasza”.

LISTA FILMÓW

Wilde Maus

Reżyseria: Josef Hader

Kraj: Austria, Niemcy
Język: niemiecki

Czas:  103 min
Rok produkcji: 2017

Prezentowana w Konkursie Głównym podczas tegorocznego Berlinale, słodko-gorzka opowieść o kryzysie wieku średniego.

Bohaterem komedii jest znany krytyk muzyczny Georg, który pewnego dnia, na skutek cięcia kosztów w wydawnictwie, zostaje zwolniony z pracy.

Utrata etatu jest tak upokarzająca dla Georga, że mężczyzna nie jest w stanie przyznać się do porażki swojej dużo młodszej żonie Johannie.

Tego samego wieczora Johanna stawia pod znakiem zapytania męskość męża, nieopatrznie sugerując, że jego plemniki się starzeją, co może być powodem, dla którego kobieta nie jest w stanie zajść w ciążę od trzech lat.

Co jeszcze gorszego może się wydarzyć? Zdesperowany Georg poprzysięga zemstę byłemu pracodawcy…

Josef Hader – przyszedł na świat w 1962 roku w Waldhausen im Strudengau. Studiował germanistykę i historię. Kiedy odkrył w sobie talent komediowy, przerwał studia i zaczął pisać tragifarsy sceniczne oraz występować w kabaretach. Dla kina odkrył go Paul Harather, który w 1993 sfilmował sztukę Hadera „Indie” –i obsadził autora w roli głównej. Po następnych rolach filmowych i teatralnych Hader stał się jednym z najpopularniejszych i najbardziej cenionych komików w Austrii. W thrillerze „Przyjdź, słodka śmierci” (2000), napisanym zresztą przez siebie, dał się poznać również jako znakomity aktor dramatyczny. Uznanie krytyki przyniosła mu szeroko nagradzana rola pisarza Stefana Zweiga w dramacie biograficznym „Pożegnanie z Europą” (2016), który pokazywany był w polskich kinach wiosną 2017 r. w dystrybucji Aurora Films. W tragikomedii „Wilde Maus” Hader po raz pierwszy stanął za kamerą – i od razu zawalczył o Złotego Niedźwiedzia na 67. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie „Berlinale”.

Filmografia:

2017 Wilde Maus / Wilde Maus

POŻEGNANIE Z EUROPĄ

Reżyseria: Maria Schrader

Kraj: Austria, Niemcy, Francja
Język: niemiecki

Czas: 106 min
Rok produkcji: 2016

Pokazywany m.in. na festiwalu w Locarno film, jest również austriackim kandydatem do Oscara 2017. To oparta na faktach historia, obrazująca schyłkowe lata życia wybitnego austriackiego poety i prozaika żydowskiego pochodzenia, Stefana Zweiga. Autor słynnych nowel „Amok” i „List od nieznajomej”, wydanych w Polsce w zbiorze „24 godziny z życia kobiety i inne opowiadania”, w latach 20. i 30. XX wieku cieszył się popularnością niemal w całej Europie. Mimo to, jako pacyfista i przeciwnik faszyzmu, w obliczu wojny zdecydował się wyemigrować ze Starego Kontynentu w roku 1934. Po kilku latach spędzonych w Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych i Argentynie, od roku 1941 pisarz przebywa w Brazylii, którą zauroczył się do tego stopnia, że planuje poświęcić jej swoją nową książkę. W tym celu, wspólnie z drugą żoną, Lotte, odkrywa różne regiony kraju, w tym te najbardziej odległe…

Maria Schrader (reżyseria, scenariusz)

urodziła się w 1965 roku w Hanowerze. Już w wieku 15 lat rozpoczęła karierę aktorską w profesjonalnym teatrze. Następnie studiowała na wydziale dramatycznym Instytutu im. Maksa Reinhardta w Wiedniu, jednak przerwała naukę po dwóch latach, by skupić się na doskonaleniu sztuki aktorskiej w Berliner Schaubühne pod okiem słynnej Mirki Yemen Dzaris. Po występach na deskach Teatru Narodowego w Hanowerze, a także na scenach Bonn, Wiednia i Wenecji, w 1988 roku zadebiutowała w komedii „RobbyKallePaul” Daniego Levy’ego, z którym związała się na długie lata zarówno zawodowo, jak i prywatnie. W 1992 roku dostała nagrodę Maxa Ophuelsa za najlepszy debiut w kolejnym filmie Levy’ego „I Was on Mars”. W roku 1995 otrzymała Niemiecką Nagrodę Filmową dla najlepszej aktorki za występy w trzech różnych filmach. Światowy rozgłos zapewniła jej rola żydowskiej działaczki podziemia w Berlinie czasów II wojny w nominowanym do Złotego Globu melodramacie „Aimée & Jaguar” (1999) Maksa Färberböcka. Aktorka nie tylko po raz kolejny zdobyła Niemiecką Nagrodę Filmową, ale została również uhonorowana Srebrnym Niedźwiedziem na Festiwalu Filmowym Berlinale. W 2007 roku zadebiutowała jako samodzielna reżyserka dramatem „Liebesleben” według scenariusza napisanego wraz z Lailą Stieler. W roku 2011 wystąpiła w jednej z głównych ról w filmie „W ciemności” Agnieszki Holland. Nowe dzieło reżyserskie Schrader, „Stefan Zweig. Pożegnanie z Europą”, zostało bardzo przychylnie przyjęte przez międzynarodowych krytyków i było oficjalnym austriackim kandydatem do Oscara 2017.

Filmografia:

2016 Pożegnanie z Europą

2007 Liebesleben

1998 Żyrafa

DUSZA I CIAŁO

Reżyseria:  Ildikó Enyedi

Kraj: Węgry
Język: węgierski

Czas:  116 min
Rok produkcji: 2017

Nagrodzony Złotym Niedźwiedziem na ostatnim Berlinale „Dusza i ciało” to pierwszy od 18 lat film pełnometrażowy cenionej węgierskiej reżyserki Ildikó Enyedi. Mária (Alexandra Borbély) zaczyna pracę jako kontroler jakości w rzeźni w Budapeszcie. Jest młodą dziewczyną, obdarzoną genialną pamięcią, skrytą i bardzo zamkniętą w sobie. Z rosnącą fascynacją obserwuje ją Endre (Morcsányi Géza), dyrektor finansowy firmy. Dwoje bohaterów łączy uczucie, którego nie potrafią wyrazić w świecie rzeczywistym. Porównywana z również nagrodzonym w Berlinie „Pokotem” Agnieszki Holland, z którym łączy ją podobnie „zwierzęcy” punkt wyjścia, „Dusza i ciało” to bardzo oryginalna historia miłosna, która urzeka subtelnością, humorem i niezwykłym podejściem do tematu alienacji.

Ildikó Enyedi – przyszła na świat w 1955 roku w Budapeszcie. Studiowała na tamtejszych uniwersytetach – najpierw ekonomicznym, później filmowym. Ukończyła także Faculté des Lettres, University of Montpellier we Francji. Karierę rozpoczęła z impetem – zrealizowany w 1989 roku komediodramat „Mój wiek XX” o rozdzielonych bliźniaczkach przyniósł jej Złotą Kamerę za najlepszy debiut na festiwalu w Cannes. Kolejny sukces przyszedł wraz z AURORA FILMS Sp. z o.o., ul. Pasaż Ursynowski 1/111, 02-784 Warszawa, tel.: + 48 22 353 96 02 www.aurorafilms.pl surrealistycznym „Szymonem Magiem” (1999), dostrzeżonym na wielu festiwalach. Krótkometrażowy romans science fiction „Pierwsza miłość” (2008) brał udział w konkursie Warszawskiego Festiwalu Filmowego. W ostatniej dekadzie reżyserka pracowała głównie dla telewizji, realizując m.in. węgierską wersję popularnego formatu serialowego „Terapia”. Nagrodzony na festiwalu w Berlinie „Dusza i ciało” jest jej pierwszym filmem od 18 lat.

Filmografia: 2017 Dusza i ciało / A Teströl és Lélekröl

2012-14 Terapia / Terápia (tv)

2008 Pierwsza miłość / Elsö szerelem (kr.m.)

2004 Európából Európába (dok.)

1999 Szymon Mag /Simon mágus

1997 Tamás és Juli

1995 A Gyár

1994 Büvös vadász

1989 Mój wiek XX / Az én XX. századom

BYŁEM ŻOŁNIERZEM

Reżyseria:  Krzysztof Kieślowski, Andrzej Titkow

Kraj: Polska
Język: polski

Czas:  16 min
Rok produkcji: 1970

Skromny krótkometrażowy dokument, a zarazem jeden z najbardziej poruszających antywojennych filmów. Przed kamerą twarze w ciemnych okularach. Grzegorz Eberhardt po krakowskim festiwalu w 1971 roku, gdzie film ten pokazano (a także nagrodzono Złotym Kordem), określił ten sposób dokumentalnego portretowania mianem „wawelskich głów”. Kieślowski i Titkow, którzy wspólnie ten film zrealizowali, pokazują w nim straszliwą cenę, jaką przyszło zapłacić oślepionym na polu bitwy żołnierzom, bohaterom filmu, za ich „wojenną przygodę”. Niewidomi weterani z Byłem żołnierzem widzą świat już tylko w snach i o nich opowiadają przed kamerą i mikrofonem. Właśnie z tych opowieści o snach film ten jest najbardziej znany i pamiętany. Muzyka złożona z fragmentów utworów Jana Sebastiana Bacha stanowi podkład pod białe plansze z napisami oddzielającymi kolejne tematy, na które wypowiada się pięciu niewidomych mężczyzn („Pytam lekarzy, która jest godzina”, „Nieraz takie się śnią sny”, „Trzeba było wtedy walczyć”, „Wojna winna kto więcej”). Powtarzając zabieg czterokrotnie autor przyzwyczaja nas do tej kolejności: muzyka, biała plansza, napis. Pod koniec filmu pojawia się muzyka i… czarna plansza. Muzyka płynie, a oczekiwana biel nie pojawia się. Wypełniona muzyką czerń trwa kilkanaście sekund nim wyłonią się z niej białe napisy końcowe. W ten sposób zostaje nam zasugerowany – przy pomocy muzyki i obrazu – stan, w jakim znaleźli się kontuzjowani na froncie żołnierze. Gdy odzyskiwali przytomność, świat pulsował wokół nich dźwiękami, lecz wyczekiwany obraz nigdy już nie pojawił się ich przed ich oczami.

 Po projekcji spotkanie z Andrzejem Titkowem

TRZY ROZMOWY O ŻYCIU

Reżyseria: Julia Staniszewska

Kraj: Polska
Język: polski

Czas: 24 min
Rok produkcji: 2016

Trudna i bolesna rozmowa matki i córki. Matka – lekarka, wierząca i praktykująca katoliczka. Córka – agnostyczka, jej dzieci przyszły na świat dzięki metodzie in vitro. Matka kocha swoje wnuki, ale nie akceptuje tej metody. Córka marzy, że matka zmieni swoje przekonania. Matka jest rozdarta między miłością do córki i wnuków a dogmatami kościoła. Chciałaby, żeby córka spróbowała ją zrozumieć. Film próbuje zrozumieć je obie.

(źródło: www.studiomunka.pl)

nagrody:

„Febiofest” (Bratysława, 2017) – Wyróżnienie Specjalne

Międzynarodowy Festiwal Filmowy „Off Cinema” (Poznań, 2016) – Wyróżnienie

Koszaliński Festiwal Debiutów Filmowych „Młodzi i Film” (Koszalin, 2016) – Nagroda Dziennikarzy

Ogólnopolski Konkurs Filmów Niezależnych OKFA (Konin, 2017) – Grand Prix

UWOLNIJ MNIE

Reżyseria: Federica Di Giacomo

Kraj: Włochy
Język: włoski

Czas: 89 min
Rok produkcji: 2016

W ostatnich latach w Europie i na świecie odnotowuje się coraz większe zapotrzebowanie na księży egzorcystów. Kimś takim jest ojciec Cataldo – od lat próbuje pomóc tym, którzy twierdzą, że znaleźli się we władaniu „nieczystych mocy”. Bez cienia sensacji dokument przygląda się rozmaitym przypadkom uznanym za opętanie. Dla mieszkańców wioski w południowych Włoszech tego rodzaju praktyki stały się częścią życia codziennego.

nagrody:

Italian Documentary Academy Awards 2016 – nagroda główna w kategorii „Best Director/Film”

Venice Film Festival (Wenecja, 2016) – Najlepszy Film w kategorii „Venice Horizons Award”

żródło: www.kff.com.pl

BIAŁY

Reżyseria:  Krzysztof Kieślowski

Kraj: Polska
Język: polski

Czas:  91 min
Rok produkcji: 1994

Krzysztof Kieślowski tak opisał drugi film z tryptyku Trzy kolory, czyli – jak to sam ujął – nie bardzo śmieszną komedię: „To opowiadanie o równości rozumianej jako zaprzeczenie. Hasło równość sugeruje, że wszyscy tacy jesteśmy. Myślę, że to nieprawda. Nikt naprawdę nie chcę być równy. Każdy chce być równiejszy. I o tym opowiadamy. Karol – bohater filmu – czuje się poniżony. Zabrano mu wszystko, co miał, a jego miłość została odrzucona. Chce się z tego dźwignąć. W związku z tym robi wszystko, żeby udowodnić sobie i żonie, która go rzuciła, że jest lepszy. Osiąga to. Staje się równiejszy. Tyle tylko, że natychmiast wpada w pułapkę, którą zastawił na tę kobietę. Odkrywa bowiem, że wciąż ją kocha. Ma więc nowy problem.” Scenariusz filmu został napisany przez Kieślowskiego i Krzysztofa Piesiewicza jak utwór nawiązujący do tradycji kina chaplinowskiego. Karol Karol – grany przez Zbigniewa Zamachowskiego – jest kimś w rodzaju współczesnej inkarnacji Charliego włóczęgi. Biedny, ale sprytny fryzjer z wschodniej Europy – znad granic której właśnie zniknął cień żelaznej kurtyny – uosabia człowieka nowej ery, w nowej jednoczącej się Europie.

Nagrody : Srebrny Niedźwiedź za reżyserią na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie w 1994 roku, Złota Kaczka 1995 – nagroda miesięcznika „Film” dla najlepszego polskiego filmu 1994 roku

Projekcja z udziałem Zbigniewa Zamachowskiego i Krzysztofa Piesiewicza. 

ZAGUBIENI

Reżyseria: Petr Zelenka

Kraj: Czechy
Język: czeski

Czas: 125 min
Rok produkcji: 2015

Pavel jest dziennikarzem przechodzącym kryzys wieku średniego. Szukając tematu do artykułu, trafia na nietypową konferencję prasową, na której mają zostać ujawnione sekrety niechlubnej konferencji monachijskiej. W 1938 roku doszło do spotkania Édouarda Daladiera, Nevilla Chamberlaina, Adolfa Hitlera i  Benito Mussoliniego, na którym zadecydowano o losach Czechosłowacji – bez udziału Czechów. Przywódcy nie mieli jednak świadomości, że świadkiem ich potajemnych ustaleń była należąca do premiera Francji… papuga. Choć trudno w to uwierzyć, papuga nadal żyje i ma się dobrze. Do tego nie tylko doskonale zapamiętała kompromitujące rozmowy właściciela, ale również potrafi je powtórzyć. Pavel, pod wpływem impulsu – przeczuwając, że może to być medialna sensacja na skalę światową – wykrada papugę Daladiera, by wkrótce znaleźć się w sercu wielkiego politycznego skandalu.

W swojej szalonej komedii Zelenka pokazuje, że historię pisze się nieustannie od nowa. Wszystko to z inteligentną ironią, w duchu padających w filmie słów Hrabala: Czesi to śmiejące się bestie. „Zagubieni” aż proszą się o polską odpowiedź, która zmierzyłaby się z naszą własną historią.

(źródło: http://gutekfilm.pl)

ZWYCZAJNY FILM AUTYSTYCZNY

Reżyseria: Miroslav Janek

Kraj: Czechy
Język: czeski

Czas: 88 min
Rok produkcji: 2016

Bezpośredni i troskliwy, Luka ma charakterystyczne poczucie humoru; kocha filmy i pisze własne scenariusze. Wirtuoz fortepianu Denis jest w stanie grać bardzo wymagające klasyczne utwory; jest też niezwykle inteligentny i dobrze oczytany. Uwielbia Małego Księcia tak bardzo, że wciąż go czyta. Majda lubi rapować i wcale się z tym nie ukrywa; jej śmiałe teksty demaskują otaczający nas świat z rozbrajającą celnością. Marjamka potrafi opowiadać długie historie w języku angielskim, a jej niestrudzony brat Ahmed jest niespotykanie sympatyczny. Pięcioro nieprzeciętnych dzieci, na które świat konsekwentnie nakłada niepochlebną etykietę “autystyczne”. Jeden z wiodących czeskich dokumentalistów, o niepowtarzalnej wizji artystycznej, wzywa nas by raz na zawsze przestać postrzegać autyzm jako medyczną diagnozę, a zacząć uznawać go za fascynujący sposób myślenia, który często bywa irytująco trudny do rozszyfrowania. Bo kto decyduje, co jest normalne? Życie w ciągłym pośpiechu, stając się ignorować absurdy współczesnego życia, albo tęskne poszukiwanie ciszy, spokoju i równowagi w otaczającym nas świecie?

STADO

Reżyseria: Nikola Kojo

Kraj: Serbia, Chorwacja
Język: serbski

Czas:
Rok produkcji: 2016

Stado to zabawna, satyryczna komedia o życiu za kamerą. Bardzo często, prawdziwy życiowy dramat poprzedza filmowy dramat oglądany później w kinie lub na ekranie telewizora. Filmowcy, to beznadziejni entuzjaści, którzy ignorują rzeczywistość życia i ryzykują własną egzystencję w dążeniu do stworzenia wielkiego dzieła sztuki. Ta historia może być opowiedziana w wielu różnych językach, w wielu różnych krajach, nawet różnych epokach. Droga do czerwonego dywanu nie jest usłana różami, jest pełna kompromisów, zmagań, a nawet paktów z diabłem, jeżeliby takowe okazały się konieczne.

Można śmiało powiedzieć, że Stado opiera się na prawdziwej historii o podobnym projekcie, trwającym w tym momencie gdzieś na świecie, który będzie trwać, dopóki istnieją artyści i rządy.

KRYSTYNA M.

Reżyseria: Kazimierz Karabasz

Kraj: Polska
Język: polski

Czas: 34 min
Rok produkcji: 1973

Film kreśli obraz młodej kobiety pochodzącej z wiejskiej miejscowości.

BRUD

Reżyseria: Tereza Nvotová

Kraj: Czechy
Język: czeski

Czas: 87 min
Rok produkcji: 2016

Nastoletnia Lena prowadzi dość beztroskie życie, wypełnione imprezami, rozmowami z najlepszą przyjaciółką i kolejnymi nudnymi lekcjami. Jedynym problemem zdają się być rodzinne zawirowanie związane z niepełnosprawnym bratem. Pewnego dnia jednak świat bohaterki zostaje wywrócony do góry nogami. A traumatyczne przeżycie wynikające z przemocy zadanej przez jej własnego nauczyciela i korepetytora matematyki sprawia, że dziewczyna coraz bardziej alienuje się od ludzi, a w efekcie – trafia na zamknięty oddział psychiatryczny. Nie mogąc poradzić sobie z własnymi myślami i nie potrafiąc zwierzyć się ani rodzicom, ani koleżance, Lena czuje się samotna i opuszczona. Dziewczyna, przekonana, że nikt nie uwierzy w jej przejścia z sympatycznym na pierwszy rzut oka mężczyzną, coraz bardziej pogrąża się we własnych depresyjnych lękach.

(żródło: filmweb.pl)

BABA Z LODU

Reżyseria: Bohdan Sláma

Kraj: Czechy
Język: czeski

Czas: 106 min
Rok produkcji: 2016

Po śmierci męża Hana mieszka sama w rodzinnej willi. Jej dwaj synowie odwiedzają ją z rodzinami, lecz te wizyty często kończą się kłótniami. Gdy Hana spotyka Brona, hardego faceta, zahartowanego zimowym pływaniem, otwiera się przed nią nowy świat. Członkowie drużyny Brona wciągają do swojego zespołu i Hana powoli uczy się przełamywać swój strach przed lodowatą wodą. Jej związek z Bronem przeradza się w miłość.

DEKALOG X

Reżyseria: Krzysztof Kieślowski

Kraj: Polska
Język: polski

Czas: 57 min
Rok produkcji: 1988

Ostatnia część filmowego cyklu telewizyjnego w reżyserii Krzysztofa Kieślowskiego. Autor tworzy tu współczesną interpretację biblijnych dziesięciu przykazań. Ten odcinek dotyczy przykazania Nie pożądaj żony bliźniego swego, ani żadnej rzeczy, która jego jest. Dwaj bracia po śmierci ojca otrzymują w spadku bogatą kolekcję znaczków pocztowych. Kiedy okazuje się, że ma ona wyjątkowy charakter, decydują się kontynuować pasję ojca.

KONCERT ŻYCZEŃ

Koncert życzeń

Krótki film fabularny.
Młodzieżowa wycieczka autokarem – pretekst do spojrzenia na siebie i otoczenie.

Scen. i reż.: Krzysztof Kieślowski
Zdj.: Zdzisław Kaczmarek
Mont.: Janina Grosicka
Prod.: PWSTiF

35 mm czarno-biały
17 min.
Rok:1967

ZAWRÓCONY

Reżyseria: Kazimierz Kutz

Kraj: Polska
Język: polski

Czas: 78 min
Rok produkcji: 1994

Tomasz Siwek, prosty robotnik w jednej ze śląskich elektrociepłowni, zostaje wysłany przez swojego szefa na solidarnościowy wiec, gdzie ma szpiegować kolegów z pracy. Zabezpieczający manifestację milicjanci biorą go jednak za opozycjonistę i aresztują.

[źródło: materiały promocyjne]

WIĘZI

nagrody (wybór):

DOM

Reżyseria: Filip Jacobson

Kraj: Polska
Język: polski

Czas: 27 min
Rok produkcji: 2016

Film opowiada o ośrodku dla bezdomnych osób starszych, prowadzonym przez dwie siostry – Grażynę i Wiolettę. Pomimo ciężkich warunków pracy obie siostry są pełne energii i pozytywnego, choć pragmatycznego podejścia do życia. Ich ogromne zaangażowanie, nieoczywiste podejście i nietypowe metody pracy z podopiecznymi sprawiają, że nie jest to zwykła placówka pomocy.

nagrody:

CHEAP CUTS Documentary Film Festival (Londyn, 2016) – Grand Prix w Konkursie Międzynarodowym

GOŚCIE

Vit Polacek

Urodzony w 1985 roku, jest scenarzystą, reżyserem i historykiem pracującym jako freelancer przy kilku projektach. Jego scenariusz Dziewczyna Czytająca List Przy Otwartym Oknie (A Girl Reading Letter At An Open Window) został nagrodzony w kategorii niezrealizowanych scenariuszy w 2011 roku, w ramach konkursu Fundacji Filmowej RWE w Czechach. Jest współautorem „Droga do Rzymu” Tomasza Mielnika (2015). Przeprowadził badania historyczne do kilku filmów, między innymi Fair Play, prezentowanego w 2014 roku w Karlowych Warach. Pracował jako zastępca reżysera w społecznej grupie teatralnej KunstZ w Antwerpii w Belgii. Studiował scenopisarstwo i montaż na FAMU oraz historię kultury na Uniwersytecie Południowoczeskim w Czeskich Budziejowicach.

Tomasz Mielnik

Urodzony w 1980 roku we Wrocławiu. Studiował historię sztuki na Uniwersytecie Wrocławskim. Następnie przeniósł się do Pragi, gdzie ukończył Wydział Reżyserii w praskiej szkole filmowej FAMU filmem fabularnym „Droga do Rzymu”. W trakcie studiów zrealizował kilka filmów krótkometrażowych, m.in. W Niedzielę (V nedeli, 2008), Wspominki o Matce (Vzpominka na matku, 2008) oraz Anonimowy (Anonym, 2009). Jego krótki dokument Dyrygent (2009) ukazał się jako dodatek do monografii Zygmunta Molika. Jego film licencjacki Dziewczyna 180 (Holka 180, 2010) był pokazywany na festiwalach na całym świecie, w tym Molodist IFF w Kijowie. W 2013 roku Mielnik uczestniczył w warsztacie International Filmmaking Academy, prowadzonym przez Bernardo Bertolucciego i Abbasa Kiarostiamiego.

Mikołaj Jazdon

Filmoznawca, pracuje w Katedrze Filmu, Telewizji i Nowych Mediów UAM. Autor książek Dokumenty Kieślowskiego (Poznań 2002), Polskie kino niezależne (redaktor tomu, Poznań 2005) i Kino dokumentalne Kazimierza Karabasza (Poznań 2009). Redaktor, razem z Katarzyną Mąką-Malatyńską, tomu zbiorowego Zobaczyć siebie. Polski film dokumentalny przełomu wieków (Poznań, 2011), oraz Pogranicza dokumentu (Poznań 2012, tom współredagowany z K. Mąką-Malatyńską i Piotrem Płwuszewskim), numeru specjalnego „Images” (2014 rn 24): 21st-century Documentary Film In East and Central Europe (razezm z K. Mąką-Malatyńską). Autor artykułów publikowanych w „Kwartalniku Filmowym”, „Images”, „Kinie”, „Ekranach”, „Znaku”, „Czasie Kultury”, „Przeglądzie Humanistycznym”, „Magazynie Filmowym” oraz tekstów wydanych za granicą po angielsku, niemiecku, hiszpańsku, duńsku, czesku, słowacku. Ekspert Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej od 2014 roku. Autor opracować do albumów z filmami DVD z serii Polska Szkoła Dokumentu (Krzysztof Kieślowski, Kazimierz Karabasz, Władysław Ślesicki, Czarna seria, oraz Gryczełowska, Halladin, Kamieńska). Współautor scenariuszy do 12 odcinków telewizyjnej serii Sztuka dokumentu (2008). Dyrektor artystyczny Międzynarodowego Festiwalu Filmowego „Off Cinema” w Poznaniu. Prowadzi Klub Krótkiego Kina w poznańskim Centrum Kultury Zamek, gdzie prezentuje filmy krótkometrażowe i prowadzi spotkania autorskie.

Lech Moliński

Współzałożyciel i wiceprezes Wrocławskiej Fundacji Filmowej, gdzie odpowiada m.in. za: MIASTOmovie, Festiwal „Okiem Młodych” w Świdnicy i Świdnicki Festiwal Filmowy SPEKTRUM. Ponadto współpracuje lub współpracował w zakresie organizacji wydarzeń filmowych oraz edukacji filmowej z organizacjami pozarządowymi (m.in. Fundacją Art Transparent, Fundacją Dom Pokoju, Stowarzyszeniem Kultury Teatralnej „Pieśń Kozła”, Fundacją na Rzecz Kultury i Edukacji im. Tymoteusza Karpowicza) oraz instytucjami kultury (np. Biurem Festiwalowym IMPART 2016, Muzeum Współczesnym Wrocław, Centrum Technologii Audiowizualnych). Członek kapituły przyznającej w imieniu „Gazety Wyborczej” nagrody WARTO dla talentów z Dolnego Śląska w dziedzinie kina, laureat pierwszej edycji plebiscytu „30 Kreatywnych Wrocławia, Człowiek Roku 2015 w kategorii Kultura wg portalu TuWrocław.com. Odpowiedzialny za repertuar Kina Zdrowie w Sokołowsku.

Rafał Koschany

polonista i filmoznawca, adiunkt w Zakładzie Semiotyki Kultury Instytutu Kulturoznawstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Autor książki Przypadek. Kategoria artystyczna i egzystencjalna w literaturze i filmie (Wrocław 2006) oraz artykułów publikowanych w pracach zbiorowych i czasopismach naukowych (m.in. „Kwartalnik Filmowy”, „Przegląd Kulturoznawczy”, „Poznańskie Studia Polonistyczne”), współredaktor kilku prac zbiorowych (m.in. Musical. Poszerzanie pola gatunku, Poznań 2013).

Tomasz Kozłowski

Tomasz Kozłowski, absolwent studiów doktoranckich z socjologii na UMK w Toruniu, publicysta, adiunkt w Collegium Da Vinci w Poznaniu. Wiceprezes Instytutu Analiz Społecznych Quantum. Zawodowo, w funkcji Kierownika Katedry Edukacji i Nowych Mediów, zakopuje rów oddzielający edukację i biznes. Współtworzył nowe kierunki studiów takie jak edukacja prorozwojowa czy mediaworking. Interesuje się socjoantropologią popkultury, przemianami i społeczną rolą mediów a także społecznymi uwarunkowaniami szczęścia. Niespełniony prozaik, spełniony eseista. Krytyczny fan ponowoczesności. Wraz z Tomaszem Szlendakiem zaszczepił na polskim gruncie ewolucjonistyczną refleksję nad formami i treściami rozrywki („Naga małpa przed telewizorem” 2008). Trzy lata później wydał „Samotnego hulakę”, książkę będącą radykalną krytyką popkultury. Redaktor naczelny „{Slow}”. Na co dzień publikuje również w „Odrze”, „Charakterach”. Pisze felietony dla m.in. „Madame” i „Dyrektora szkoły”. Autor bloga „Popkiszka”.

Łukasz Maciejewski

krytyk filmowy i teatralny, absolwent filmoznawstwa w Instytucie Sztuk Audiowizualnych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wykładowca na Wydziale Aktorskim PWSFTviT w Łodzi (Nagroda Rektora I stopnia za wyjątkowe osiągnięcia pedagogiczne) oraz na Wydziale Nauk Humanistycznych i Społecznych Uniwersytetu SWPS. Członek Europejskiej Akademii Filmowej „EFA”, Międzynarodowej Federacji Krytyków Filmowych „Fipresci”, Międzynarodowego
Stowarzyszenia Krytyków Teatralnych AICT.

Dyrektor programowy Festiwalu Kino na Granicy w Cieszynie, kurator filmowy Małopolskiego Ogrodu Sztuki (MOS) w Krakowie. Współpracownik kilkunastu czasopism, m.in. „Dziennika Gazety Prawnej”, „Teatru”, „Notatnika Teatralnego”. Ekspert telewizji HBO Europe oraz PISF, stały gość „Tygodnika Kulturalnego” w TVP Kultura.
Od 2010 roku zasiada w kapitule „Paszportów Polityki” w kategorii film, a od 2015 roku w kapitule nagrody im. Stefana Treugutta polskiej Sekcji Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Teatralnych AICT dla twórcy Teatru TV. Juror kilkudziesięciu festiwali filmowych, m.in. w
Montrealu, Karlovych Varach, Pogoricy, Agadirze, Skopje i Cottbus. Laureat wielu wyróżnień dziennikarskich, m.in. statuetki „Uskrzydlonego”, „Złotej Róży” za „nową jakość w filmowej krytyce”
oraz „Dziennikarskiej Weny”. Współautor kilkudziesięciu książek zbiorowych; autor tomu wywiadów
„Przygoda myśli” (2009), „Wszystko jest lekko dziwne” wywiad-rzeka z Jarzym Radziwiłowiczem (2012), oraz bestsellerów: „Flirtując z życiem” – rozmowa z Danutą Stenką (2013), „Aktorki. Spotkania” (2012), „Aktorki. Portrety” (2015).

Piotr Pławuszewski

 

Pracownik Katedry Filmu, Telewizji i Nowych Mediów Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu; jego zainteresowania badawcze koncentrują się przede wszystkim wokół historii/teorii kina dokumentalnego (które na różne sposoby stara się popularyzować, zwłaszcza wśród widowni młodej wiekowo) oraz historii filmu polskiego. Autor książki Po swojemu. Kino Władysława Ślesickiego (Kraków 2017), współredaktor tomu Pogranicza dokumentu(Poznań 2012). Publikował w tomach zbiorowych oraz m.in. w „Kinie”, „Kwartalniku Filmowym”, „Images” i „Ekranach”. Kurator wystawy „Władysław Ślesicki – jest niepowtarzalny” (2013).

Ajka Tarasow

Irena (Ajka) Tarasow, członek SFP, w filmie pełniła funkcje: kostiumografa, scenografa, współpraca produkcyjna i współpraca reżyserska.

Pracowała z reżyserami: Barbara Sass-Zdort, Krystyna Janda,  Andrzej Wajda, Andrzej i Janusz Kondratiuk, Janusz Zaorski, Witold Leszczyński, Wojciech Marczewski,  Krzysztof Rogulski i inni.

Od 1990 roku zajmuje się krzewieniem edukacji filmowej wśród młodzieży, współpracowała z Mistrzowską Szkołą Andrzeja Wajdy przy tworzeniu Przedszkola Filmowego oraz przez wiele lat współpracowała z Warszawską Szkołą Filmową, jest autorką koncepcji projektu „Filmowe drogowskazy”.

Od 2004 roku prezes Europejskiej Fundacji Edukacji Audiowizualnej DISCE.

Przez 5 lat członek Rady Programowej festiwalu „Hommage a Kieślowski”.

Krzysztof Zanussi

Reżyser filmowy. Studiował fizykę na Uniwersytecie Warszawskim (1955-59) i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim (1959-62). Studia reżyserskie ukończył w 1967 r. w Łodzi. Działał w amatorskim ruchu filmowym, realizując 11 filmów, 9 spośród nich uzyskało różne nagrody. Od 1980r jest kierownikiem artystycznym zespołu, a następnie dyrektorem Studia Filmowego „TOR”. W latach 1971-83 wiceprezes Stowarzyszenia Filmowców Polskich, a w 1975-77 przewodniczący Rady Polskiej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych.
Od 1987 członek Komitetu Kinematografii. Wykładał na wielu uczelniach filmowych, m. in. W PWSTiF w Łodzi, National Film School w Wielkiej Brytanii, na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku, na wyższych reżyserskich kursach w Moskwie. Od trzydziestu lat jest związany z Uniwersytetem Śląskim.

Jest także reżyserem teatralnym i operowym. Reżyseruje m.in. w teatrach w Mediolanie, Rzymie, Palermo, Syrakuzach, Bonn, Moskwie, Bremie, Bazylei. Wśród wielu prestiżowych nagród i odznaczeń otrzymał nagrodę „David di Donatello”, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Chevalier d’l’Ordre des Arts et des Lettres (Francja), Św. Jerzego w Moskwie, odznaczenie Krzyża Oficerskiego Orderu Zasługi Republiki Włoskiej, Krzyż Komandorski Orderu „Za Zasługi dla Litwy“, Order Księcia Jarosława Mądrego przyznany przez Prezydenta Ukrainy. Autor książek „O montażu w filmie amatorskim” (1968), „Rozmowy o filmie amatorskim” (1978), sześć tomów „Scenariuszy filmowych” (wydanych we Włoszech, Niemczech, na Węgrzech) „Pora umierać” (1999) wydanie polskie, rosyjskie i włoskie, „Miedzy jarmarkiem a salonem” (1999) wydanie polskie i rosyjskie.

W latach 1990-1994 Prezydent Europejskiej Federacji Realizatorów Audiowizualnych (FERA). Były
prezydent Stowarzyszenia EUROVISIONI. Członek Zarządu Europejskiej Akademii Filmowej, Polskiej Akademii Umiejętności, PEN-Clubu, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Doctor Honoris Causa moskiewskiego WGIK, „I.L. Caragiale” (Bukareszt), European Humanities University (Mińsk), Bulgarian University (Sofia), University of Film and Television (Sankt Petersburg), Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Uniwersytetu Opolskiego, Grodzieńskiego Uniwersytetu Państwowego im. Janki Kupały, Katolickiego Uniwersytetu im. Petera Pazmany’a w Budapeszcie.

Filmografia

OBCE CIAŁO _POLSKA, WŁOCHY, ROSJA 2014

REWIZYTA_POLSKA,2009

SERCE NA DŁONI_POLSKA, UKRAINA 2008

CZARNE SŁOŃCE_WŁOCHY, 2007

PERSONA NON GRATA_POLSKA, ROSJA, WŁOCHY 2005

SUPLEMENT_POLSKA,2002

ŻYCIE JAKO ŚMIERTELNA CHOROBA PRZENOSZONA DROGĄ PŁCIOWĄ_POLSKA, 2000

BRAT NASZEGO BOGA_POLSKA , WŁOCHY, NIEMCY 1997

CWAŁ_POLSKA 1995

DOTKNIĘCIE RĘKI_POLSKA, DANIA, WLK. BRYTANIA 1991/1992

ŻYCIE ZA ŻYCIE_NIEMCY 1990

STAN POSIADANIA_POLSKA, NIEMCY ,1989

GDZIEŚKOLWIEK JEST, JEŚLIŚ JEST…_POLSKA, RFN, WLK. BRYTANIA,1988

PARADYGMAT_FRANCJA, WŁOCHY, RFN,1985

ROK SPOKOJNEGO SŁOŃCA_POLSKA, RFN, USA 1984

NIEDOSTĘPNA_RFN – USA,1982

IMPERATYW_RFN- FRANCJA,1982

Z DALEKIEGO KRAJU_WŁOCHY- WIELKA BRYTANIA,1981

KONTRAKT_POLSKA,1980

DROGI POŚRÓD NOCY_RFN, FRANCJA,1979

SPIRALA_POLSKA,1978

BARWY OCHRONNE_POLSKA,1976

BILANS KWARTALNY_POLSKA,1974

MORDERSTWO W CATAMOUNT_USA, NIEMCY, 1973

ILUMINACJA_POLSKA,1973

ZA ŚCIANĄ_POLSKA,1971

ŻYCIE RODZINNE_POLSKA,1971

STRUKTURA KRYSZTAŁU_POLSKA,1969

Magdalena Polkowska

Ukończyła z wyróżnieniem Wydział Wokalno-Aktorski Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy w klasie prof. Brygidy Skiby i as. Elżbiety Macierewicz. Swoje umiejętności wokalne doskonaliła m. in. u Ewy Czermak, Roberta Nakonecznego oraz światowej sławy śpiewaczek Cheryl Studer, Karan Armstrong, Mary Elizabeth Mills oraz Graciela Araya podczas Lotte Lehmann Akademie 2017 w Perlebergu (Niemcy).

W roku 2001 debiutowała na deskach Teatru Polskiego im. H.Konieczki w Bydgoszczy rolą Nastii w spektaklu „Złoty sen w stanie nieważkości” M. Gorkiego reżyserowanego przez Adama Srokę.

W roku 2008 została laureatką pierwszej nagrody na III Ogólnopolskim Konkursie Muzyki Operetkowej i Musicalowej im. Iwony Borowickiej w Krakowie. „Laureatka I miejsca urzekła mnie nie tylko pięknym śpiewem, doskonałym materiałem głosowym, ale przede wszystkim tym, że śpiewała z wyjątkowym, głębokim uczuciem” – mówiła Wanda Polańska, przewodnicząca jury.

Po konkursie została zaproszona do udziału w programie telewizyjnym „Wokół Wielkiej Sceny” Piotra Nędzyńskiego a także do cyklu koncertów u boku Wiesława Ochmana.

Finalistka Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. „Alexandra Girardi“ w Coburgu (2009), gdzie miała okazję zaśpiewać z Philharmonischen Orchester Landestheater pod dyrekcją Aloisa Seidlmeiera. Została również zaproszona przez prof. Cheryl Studer do udziału

w Masterclass podczas Festiwalu MusicaMallorca.

Półfinalistka Europejskiego Konkursu Wokalnego DEBUT 2010 w Weikersheim.

Uczestniczka międzynarodowych konkursów wokalnych w Saragossie (2012), Vercelli (2014)

i Bilbao (2014).

Artystka brała udział w Festiwalach Operowych w Wiltz i w Bydgoszczy. W 2008 r. wraz z zespołem Opery Nova odbyła tourneé po Holandii i Belgii z operą „Czarodziejski Flet” W.A.Mozarta .

Będąc studentką piątego roku studiów rozpoczęła współpracę z Operą Nova, gdzie zadebiutowała w operetce E.Kálmána „Hrabina Marica” podczas X Jubileuszowego Festiwalu Operowego.

Od sezonu 2009/2010 jest solistką Opery Nova w Bydgoszczy, na scenie której wykonuje między innymi partie cyganki Saffi z „Barona Cygańskiego” J. Straussa, Małgosi z opery „Jaś i Małgosia” E. Humperdincka, Mimi z opery „La Boheme” G. Pucciniego, Rusałki z opery A. Dvoraka „Rusałka”, Neddy z opery „Pajace” R. Leoncavalla oraz Micaeli z opery „Carmen” G.Bizeta.

Współpraca z dyrygentami: Maciej Figas, Wojciech Rajski, Andrzej Knap, Piotr Wajrak, Sławomir Chrzanowski, Mieczysław Dondajewski, Jerzy Wołosiuk, Stephen Ellery, Aloisy Seidlmeier,

Dirk Vermeulen, Andrzej Straszyński, Iwona Sowińska oraz Andrzej Galantowicz, z którym przygotowywała większość partii operowych.

Artystka została wyróżniona w roku 2012 nagrodą Prezydenta Miasta Bydgoszczy z okazji Międzynarodowego Dnia Muzyki.

Wzięła udział w nagraniu płyty z Orkiestrą Reprezentacyjną Wojsk Lądowych pod tytułem „Muzyka oddechem pisana”, na której wykonała arię Rusałki z opery „Rusałka” A. Dvoraka.

W roku 2016 Opera Nova nagrała operę „Rusałka” A. Dvoraka, w której Magdalena Polkowska zaśpiewała tytułową rolę.

Monika Zamachowska

Urodzona 25. kwietnia 1972 we Wrocławiu, zdała maturę w XIV LO im. Polonii Belgijskiej tamże.
Absolwentka Amerykanistyki na Uniwersytecie Warszawskim (1995, summa cum laude), ukończyła również studia w Katedrze Iberystyki UW.

Od 1995 dziennikarka w TVP2. Autorka, współautorka i prowadząca programy: Kulty popkultury (1996-1997), Teleadwokat, Magazyn Konsumentów Kultury „Bazar” (z Mirkiem Pęczakiem), Strefa otwarta (ze Steffenem Moellerem i Kubą Zańczakiem), oraz programy o tematyce europejskiej: Europejczycy (2000-2001), Witaj Europo (2002) i Europa da się lubić (2003-2008). Jurorka programu Supertalent w TVP2 wspólnie z Katarzyną Figurą, Bogusławem Kaczyńskim i Wojciechem Cejrowskim.

Była i jest gospodynią Pytania na śniadanie w TVP2 w latach 1999-2000 (z Tomaszem Raczkiem) i 2006-2007 (z Przemkiem Babiarzem i Michałem Gulewiczem), ze Zbigniewem Zamachowskim (marzec-czerwiec 2013) oraz Tomaszem Wolnym (październik 2014 – …).

W latach 2006-2008 redaktor naczelna miesięcznika Zwierciadło. W 2008 roku ukazała się książka będąca zbiorem jej wywiadów z najwybitniejszymi postaci ami polskiej kultury i życia publicznego zatytułowana „Lubię być Polakiem”.
Wywiady publikowane były na łamach Zwierciadła w latach 2006-2008.

Autorka książek: “Pożegnanie z Anglią” (która zawiera obserwacje obyczajowości i mentalności Wyspiarzy z perspektywy młodej matki, emigrantki z Polski), “Polki na bursztynowym szlaku” (historia podróży Moniki Richardson i fotografki, Lidii Popiel, ambasadorek polskiego bursztynu, starorzymskim szlakiem bursztynowym, z Rzymu do Gdańska) i „Moja Europa da się lubić” (anegdoty i ciekawostki o uczestnikach oraz kulisy programu Europa da się lubić).

Od wielu lat prowadzi jednorazowe i cykliczne gale, uroczystości telewizyjne, festiwale, konferencje prasowe, m.in. Festiwal w Sopocie, Złote Kaczki, Kryształowe Zwierciadła,Wiktory, Róże Gali, Viva Najpiękniejsi, Sylwester w Dwójce, otwarcie największych na świecie targów turystyki ITB Berlin, etc.

Laureatka nagród: Nagroda Klubu Publicystyki Międzynarodowej 2003, Europejski Ekran 2004, Telekamera 2005, Medal Europejski 2005, Trendy Elle 2005 w kategorii „Najbardziej stylowa osobowość telewizyjna”, nominowana do Wiktorów w latach 2004, 2005 i 2006.

Jest moderatorką konferencji biznesowych na szczeblu rządowym i w ramach struktur europejskich w krajach Morza Bałtyckiego, między innymi Business Development Forum (z siedzibą w Danii), dla którego prowadziła szczyt państw nadbałtyckich: w Helsinkach 2006, Tallinie 2007 i Kopenhadze 2008, oraz Globe Forum (z siedzibą w Szwecji), szczyt w Sztokholmie w 2005, 2006, 2007 i 2008 roku.

Prowadzi imprezy o charakterze zamkniętym i otwartym, dla dużych i małych firm z wielu branż. Współpracowała między innymi z: Central and Eastern European Quality Awards and Insight Forum, PZU, Allianz Polska, Commercial Union, AIG, AXA, ING Polska, Pekao S.A., Citibank Handlowy, Volkswagen Bank Polska, Orange Polska, Basell, Orlen, Enterprise Investors, Mastercard, Toyota Motor Polska, Macro, Carrefour, Netia, Motorola, Ericsson, Henkel, Generali TU, Polska Organizacja Turystyczna.

Jest trenerem biznesowym w zakresie sztuki prezentacji i autoprezentacji, oddychania przeponowego, emisji głosu, dykcji i poprawnej artykulacji.

Wielokrotnie prowadziła imprezy o charakterze charytatywnym. Mówi płynnie po angielsku i hiszpańsku.

Piotr Jaxa

Piotr Jaxa

Piotr Jaxa, SCS, – operator i fotograf, urodzony w Polsce, od 1982 roku mieszkający w Szwajcarii. Ukończył PWSFTviT w Łodzi i pracował jako reżyser obrazu przy wielu filmach fabularnych i dokumentalnych na całym świecie. Jego prace były pokazywane na festiwalach w Cannes, Mannheim, Krakowie, Los Angeles i Berlinie. 

Przez ostatnich kilka lat Piotr Jaxa intensywnie eksplorował możliwości fotografii cyfrowej w niezależnych produkcjach kina europejskiego ((„Going Private” by Stina Werenfels, „Hello Goodbye” by Stefan Jaeger, „Rocksteady: The Roots of Reggae” by Stascha Bader, „The War Is Over” by Mitko Panov) łącząc doświadczenia związane z kliszą 35 mm z pasją do nowych możliwości oferowanych przez technologię cyfrową.

Jego wkład w tej dziedzinie, został uhonorowany Nagrodą Lohn-Ammannsegg w 2009 roku i zaproszeniem do szwajcarskiej Akademii Filmowej. Uczestniczył w licznych seminaria na ten temat w miejscach takich jak Zurich, Genewa czy Vevey. 

Jednocześnie działa on jako niezależny fotograf, specjalizujący się w fotografii z planów filmowych i fotografii redakcyjnej. Prace jego zostały opublikowane w różnych mediach w Europie, USA i Japonii.

Wystawa jego fotografii z planu filmowego trylogi K.Kieślowskiego Trzy kolory, pt: „Remembering Krzysztof” od 1994 roku możliwa była do obejrzenia w różnych zakątkach świata.

Jest on również autorem seria książek fotograficznych: „L’esprit de Geneve” (1988), „o Barcelone!” (1992) i „Poschiavo, un mondo di Valle” (1998). 

Od 1995 roku Piotr Jaxa pracuje nad nową książką i wystawą pt: „Operatorzy” . jest to zbiór portretów operatorów filmowych z całego świata. Do tej pory 115 artystów (z 24 krajów i 4 kontynentów) wzięło udział w tym projekci. 

• IMDb Mini Biografia Autor: Agata Jaxa

Barbora Námerová

Barbora Námerová (1985, Bratysława)

Barbora jest słowackim scenarzystą, który zaprezentuje swój debiutancki film Brud. Historia pokazana w filmie została poprzedzona dogłębnymi badaniami, zbieranie materiałów jest ulubioną częścią filmowego procesu twórczego dyrektorki. Obecnie pracuje nad thrillerem z tematyką magii i czarów osadzonym we współczesnej Słowacji. Pracowała także nad projektami łączącymi teatr i inne sztuki performatywne. Kiedy nie pisze, ogląda filmy – jest kinomanką, miłośniczką kina argentyńskiego i kurdyjskiego.

Adam Kruk

Krytyk filmowy, publicysta, animator kultury. Absolwent filmoznawstwa UAM w Poznaniu, laureat Nagrody im. Krzysztofa Mętraka (2012), członek FIPRESCI, Stowarzyszenia Dante Alighieri i Wrocławskiej Fundacji Filmowej. Publikuje m.in. w „Dwutygodniku”, „Kinie”, „Ekranach”, „Filmwebie”. Wykłada w Dolnośląskiej Szkole Wyższej, Akademii Filmowej, Nowych Horyzontach Edukacji Filmowej i Filmotece Szkolnej. Kurator przeglądu BRAVE Cinema i Polish Cinema for Beginners, wyróżnionego Nagrodą PISF (2016) w kategorii edukacja filmowa.

Ewa Kujawińska

 

Animatorka kultury. Absolwentka filologii polskiej w zakresie filmoznawstwa, telewizji i kultury medialnej. Pracuje w Centrum Kultury ZAMEK w Poznaniu, gdzie kieruje Działem Filmu i Kinem Pałacowym. Od 2008 roku jest producentką Międzynarodowego Festiwalu Filmów Dokumentalnych OFF CINEMA. Pasjonatka filmu i literatury. Miłośniczka kotów, tańca i podróży.

Tereza Nvotová

Teresa urodziła się i dorastała w Bratysławie, a obecnie mieszka w Pradze. Niebawem otrzyma tytuł Magistra Reżyserii z FAMU (Akademii Sztuk Scenicznych w Pradze). Brud jest jej debiutanckim pełnometrażowym filmem fabularnym. Reżyseruje również filmy dla czeskiej i słowackiej telewizji państwowej, a obecnie pracuje nad swoim drugim pełnometrażowym filmem dokumentalnym o byłym słowackim premierze Vladimirze Mečiarze, w koprodukcji z HBO Europe. Tereza również pisze i pracuje jako aktor w filmach fabularnych.

Biljana Prvanović

W ostatnich latach zdobyła doświadczenie zawodowe przy produkcji szerokiej gamy różnorodnych projektów, począwszy od filmów fabularnych, programów telewizyjnych, filmów dokumentalnych i międzynarodowych koprodukcjach.

W Serbii pracowała jako producent, producent wykonawczy i kierownik produkcji przy filmach i programach telewizyjnych.

Jej filmy otrzymywały finansowanie z funduszy Ministerstwa Kultury Serbii, Centrum Filmowego Serbii, EUROIMAGES oraz wielu gmin i fundacji. Filmy nad którymi pracowała zdobywały prestiżowe międzynarodowe nagrody.

Andrzej Titkow

05.06.17. Warszawa . Rezyser Andrzej Titkow .
Fot. Albert Zawada / Agencja Gazeta

Andrzej Titkow, poeta, reżyser, scenarzysta, producent i wykładowca akademicki.

Urodzony w Warszawie 24 marca 1946 roku. Absolwent Wydziału Reżyserii PWSF, TV i T w Łodzi. Studia w latach 1964-1969. Dyplom oraz tytuł Magistra Sztuki uzyskał w roku 1972. W dniu 18 kwietnia 2016 roku otrzymał stopień Doktora Sztuki w dziedzinie sztuk filmowych w łódzkiej Szkole Filmowej.

Debiutował filmem dokumentalnym p.t. „W takim niedużym mieście” w roku 1971.

Ma w swym dorobku osiemdziesiąt filmów dokumentalnych, kilka fabularnych filmów telewizyjnych (w tym serial „Układ krążenia”), film kinowy p.t. „Światło odbite”, spektakle teatralne i telewizyjne. Jest autorem tomów poetyckich : „Wstęp do nie napisanego poematu”, 1976 oraz „Zapisy, zaklęcia”, 1996, „Pieśń pod pieśniami”, 2016.

Od listopada 2004 roku do lipca 2006 roku, sprawował funkcję zastępcy kierownika Redakcji Form Dokumentalnych Programu 1 TVP S.A.

W latach 2005-2010 był Dyrektorem Artystycznym Międzynarodowego Festiwalu Filmowego „Żydowskie Motywy” w Warszawie.

Jest członkiem Stowarzyszenia Filmowców Polskich, Polskiej Akademii Filmowej, Stowarzyszenia Autorów Zaiks, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz Polskiego PEN-Clubu.

Uczestniczył w licznych indywidualnych przeglądach filmowych, zarówno w kraju, jak i zagranicą. Jest laureatem wielu nagród filmowych.

W roku 2013 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Petr Wlček

Petr Vlček (1980), absolwent polonistyki i filmoznawstwa Wydziału Filozofii Uniwersytetu im. Františka Palackého w Ołomuńcu. Od 2007 roku pracuje jako Kierownik produkcji Festiwalu Filmów Popularno-Naukowych Academia Film Olomouc, który jest najstarszym festiwalem filmów dokumentalnych w Czechach. Od 2010 roku współpracuje rownież z festiwalem Letnia Szkoła Filmowa wUherskim Hradišti, jednej z najstarszych i najważniejszych imprez filmowych w Czechach, dla którego przygotowuje wybór polskich filmów, zarówno najnowszych jak i klasyki. Organizator licznych imprez filmowych, w ramach których odbyły się do tej pory przeglądy tworczości wybitnych polskich filmowców -Agnieszki Holland, Jerzego Hoffmana, Janusza Majewskiego, Marcina Koszałki, Leszka Dawida, Sławomira Fabickiego, Magdaleny Piekorz, Roberta Glińskiego, Daniela Szczechury, Piotra Dumały, Mariusza Wilczyńskiego. Organizator dwóch wielkich retrospektyw twórczości Krzysztofa Kieślowskiego – w 2006 roku w Ołomuńcu i w 2011 roku w ramach Letniej Szkoły Filmowej.

Greta De Lazaris

Urodzona w Marsylii (Francja), Greta De Lazzaris przeniosła się do Rzymu w 2002 roku, gdzie pracowała jako zastępca operatora, głównie z operatorem Marco Onorato i reżyserem Matteo Garrone (Balsamista, Primo amore, Gomorra, Reality), a także jako operator kamery i dyrektor ds. fotografii przy kilku filmach dokumentalnych (Orkiestra z placu Vittorio reż. Agostino Ferrente, Ferrhotel reż. Mariangela Barbanente, Nadea e Sveta reż. Maura Delpero. Mineo Housing reż. Cinzia Castania, Apolitics Now! reż. Giuseppe Schillaci, Pianetti reż. Jacopo Quadri).

W 2003 roku jej pierwszy film dokumentalny, Rosarno, był brał udział w konkursie filmów włoskich w ramach Festiwalu Filmowego w Turynie.

Pracuje również jako fotosistka i otrzymała Cliciak Price (2016) za swoje fotosy do filmu Pentameron w reżyserii Matteo Garrone.

Jest autorką zdjęć do Uwolnij mnie w reżyserii Federica di Giacomo (nagroda dla najlepszego filmu Orizzonti, 73e Mostra Internazionale del Cinema di Venezia).

Emi Buchwald

Urodziła się w 1991 roku. Wychowała się w małej miejscowości na Mazowszu, w Dąbrowicach. Absolwentka reżyserii w Szkole Filmowej w Łodzi. Zanim rozpoczęła edukację w Łodzi, ukończyła kurs dokumentalny w Szkole Reżyserii Filmowej Andrzeja Wajdy, gdzie zrealizowała swój pierwszy krótki dokument pt. „Bracia”. Kolejne etiudy fabularne i dokumentalne – na czele z dyplomową „Nauką” (2016) były pokazywane i nagradzane na festiwalach polskich i zagaranicznych. Tworzy blog fotograficzny: zwyklaki.tumblr.com.

Filmografia

„Bracia” – 2010

„Nauka Jazdy” – 2011

„Chce mi się pić” – 2014

„Nauka” – 2016

„Heimat” – 2017

Nikola Kojo

Nikola Kojo urodził się 5 września 1967 roku w Belgradzie, Serbii, Jugosławii. Jest serbskim aktorem i producentem, znanym z filmów Parada (2011), Piękna wieś pięknie płonie (1996) oraz Nie jestesmy aniołami (1992). Ożenił się z Aleksandrą Djuric w 2006 roku. Mają troje dzieci. Imię Nikola nosi po pra-pradziadku, który był arcykapłanem z Mostaru. Kojo swój debiut filmwy miał w wieku 13 lat, rolą chłopca Ivana w filmie Rad na određeno vreme (1980). W latach osiemdziesiątych odegrał znaczącą rolę w filmie Marsz Śmierci (1983), serialu telewizyjnym Sivi dom (1984), a także jednej z głównych ról w trzech sequelach (Šta se zgodi kad se ljubav rodi (1984), Zikina dinastija (1985), Druga Zikina dinastija (1986)), bardzo popularnym serialu “Szalone Lata”, który opisuje jednego z najbardziej znanych aktorów młodego pokolenia w byłej Jugosławii. W 1992 roku zagrał jedną z głównych ról w filmie Srđana Dragojevića „Nie jesteśmy aniołami”. Pomimo zdobycia niezwykłej popularności i zainteresowania medialnego, nadal odnosi sukcesy zawodowe i podejmuje bardzo ambitne role filmowe. Na stałe wycofał się z ról teatralnych.

Filmografia:

2017 – Mamurluci (serial) – producent

2016 – Stado – reżyser

2011 – Parada – producent

1998 – Rany – producent

1996 – Piekna wies pieknie plonie – producent

Kazimierz Kutz

FOT. BARTLOMIEJ BARCZYK / AGENCJA GAZETA

Reżyser filmowy i teatralny. W 1944 po ukończeniu niemieckiej szkoły podstawowej, jako kilkunastoletni chłopiec zostaje przymusowo wysłany na roboty do Rzeszy. Po wyzwoleniu rozpoczyna naukę w polskim gimnazjum w Mysłowicach. W 1949 kończy szkołę średnią i zdaje egzaminy do łódzkiej szkoły filmowej. Po zaliczeniu pierwszego roku, zostaje asystentem przy katedrze literatury u Reginy Dreyer i dramaturgii filmowej u Aleksandra Jackiewicza. Po ukończeniu szkoły zostaje asystentem Andrzeja Wajdy przy „Pokoleniu” i w „Literackiej Łodzi” publikuje najciekawsze fragmenty filmowej kroniki, pisanej wprost z planu zdjęciowego. W l. 1955-56 pracuje w Zespole Filmowym „Start”, a w 1957 przenosi się do „Kadru”. W 1959 r. debiutuje „Krzyżem Walecznych”. Jest również reżyserem teatralnym (wyreżyserował m. in. „Śmierć gubernatora” L. Kruczkowskiego w Teatrze Rozmaitości we Wrocławiu, „Koncert” H. Bahra w Teatrze Klasycznym w Warszawie, „Przedstawienie Hamleta we wsi Głucha Dolna” I. Bresana w Teatrze na Woli w Warszawie , „Kopciuch” J. Głowackiego w Teatrze Powszechnym w Warszawie, „Dwoje na huśtawce” W. Gibsona w Scenie na Piętrze w Poznaniu) i telewizyjnym (zrealizował m. in. ” Żołnierzy” – widowisko teatralne wg prozy E. Brylla, „Sceny z życia Molly Golighly” wg „Śniadania u Tiffany’ego” T. Capote, „Opowieści Hollywoodu” C. Hamptona, „Samobójcę” M. Erdmana, „Kolację na cztery ręce” P. Barza). W l. 1972-76 kieruje Zespołem Filmowym „Silesia”. W latach 1984-87 zastępca kierownika artystycznego zespołu filmowego „Kadr”. W latach 1979-82 wykładowca na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego. W 1981 zostaje prezesem Śląskiego Towarzystwa Filmowego, które współtworzył. W 1986 podejmuje pracę wykładowcy w PWST w Krakowie na Wydziale Reżyserii. W latach 1990-91 piastuje stanowisko dyrektora krakowskiego oddziału TVP. W latach 1989-91 członek Komitetu Kinematografii. Jest laureatem wielu nagród, m. in. Nagrody im. Konrada Swinarskiego przyznawanej przez miesięcznik „Teatr”. W 1993 otrzymał honorową odznakę ZAIKS-u za wybitne osiągnięcia twórcze przyznaną z okazji 75-lecia tej instytucji. W latach 1997-2007 oraz ponownie w latach 2011-2015 senator RP, w kadencji 2001-05 wicemarszałek Senatu, w latach 2007-2011 poseł na Sejm RP.

FILMOGRAFIA:

• 2004

DZIEŃ PODRÓŻNY

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 2001

WIELEBNI

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 2000

TWÓRCY OBRAZÓW

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1998

KARTOTEKA ROZRZUCONA

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1998

NETTA

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1997

SŁAWA I CHWAŁA

Serial fabularny

Reżyseria

• 1996

NASZ CZŁOWIEK

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1995

EMIGRANCI

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1995

PUŁKOWNIK KWIATKOWSKI

Film fabularny

Reżyseria

• 1995

RODZINA

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1994

ANTYGONA W NOWYM JORKU

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1994

ŚMIERĆ JAK KROMKA CHLEBA

Film fabularny

Scenariusz, Reżyseria, Dialogi

• 1994

WUJASZEK WANIA

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1994

ZAWRÓCONY

Film fabularny – telewizyjny

Scenariusz, Reżyseria, Dialogi

• 1994

ZIARNO ZROSZONE KRWIĄ

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1993

STRASZNY SEN DZIDZIUSIA GÓRKIEWICZA

Film fabularny – telewizyjny

Reżyseria

• 1992

STALIN

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1991

NOC WALPURGII ALBO KROKI KOMANDORA

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1991

ZAPACH ORCHIDEI

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1990

KOLACJA NA CZTERY RĘCE

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1989

DO PIACHU…

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1989

DZIECI ARBATU

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1988

POOBIEDNIE IGRASZKI

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1988

SAMOBÓJCA

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1988

WYGNAŃCY

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1987

WĘZEŁ

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1986

OPOWIEŚCI HOLLYWOODU

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1985

WKRÓTCE NADEJDĄ BRACIA

Film fabularny

Scenariusz, Reżyseria

• 1983

NA STRAŻY SWEJ STAĆ BĘDĘ

Film fabularny

Scenariusz, Reżyseria, Dialogi

• 1981

STARY PORTFEL

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1981

URLOP ZDROWOTNY

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1979

PACIORKI JEDNEGO RÓŻAŃCA

Film fabularny

Scenariusz, Reżyseria, Dialogi

• 1975

ZNIKĄD DONIKĄD

Film fabularny

Reżyseria

• 1974

LINIA

Film fabularny

Scenariusz, Reżyseria

• 1973

W KRAJU I ZA GRANICĄ

Film dokumentalny

Reżyseria (w napisach określenie funkcji: Realizacja)

• 1972

SCENY Z ŻYCIA HOLLY GOLIGHTLY

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1971

PERŁA W KORONIE

Film fabularny

Scenariusz, Reżyseria, Dialogi

• 1969

SÓL ZIEMI CZARNEJ

Film fabularny

Scenariusz, Reżyseria

• 1967

SKOK

Film fabularny

Scenariusz, Reżyseria

• 1966

KTOKOLWIEK WIE…

Film fabularny

Reżyseria

• 1965

ŻOŁNIERZE

Spektakl telewizyjny

Reżyseria

• 1964

UPAŁ

Film fabularny

Reżyseria

• 1963

MILCZENIE

Film fabularny

Scenariusz, Reżyseria

• 1961

LUDZIE Z POCIĄGU

Film fabularny

Reżyseria

• 1961

TARPANY

Film fabularny

Scenariusz, Reżyseria

• 1960

NIKT NIE WOŁA

Film fabularny

Reżyseria

• 1958

KRZYŻ WALECZNYCH

Film fabularny

Reżyseria

• 1953

SŁOWO HONORU

Etiuda szkolna

Scenariusz, Reżyseria

Scenariusz

schowaj

• 1994

ŚMIERĆ JAK KROMKA CHLEBA

Film fabularny

Scenariusz, Reżyseria, Dialogi

• 1994

ZAWRÓCONY

Film fabularny – telewizyjny

Scenariusz, Reżyseria, Dialogi

• 1985

WKRÓTCE NADEJDĄ BRACIA

Film fabularny

Scenariusz, Reżyseria

• 1983

NA STRAŻY SWEJ STAĆ BĘDĘ

Film fabularny

Scenariusz, Reżyseria, Dialogi

• 1979

PACIORKI JEDNEGO RÓŻAŃCA

Film fabularny

Scenariusz, Reżyseria, Dialogi

• 1974

LINIA

Film fabularny

Scenariusz, Reżyseria

• 1971

PERŁA W KORONIE

Film fabularny

Scenariusz, Reżyseria, Dialogi

• 1969

SÓL ZIEMI CZARNEJ

Film fabularny

Scenariusz, Reżyseria

• 1967

SKOK

Film fabularny

Scenariusz, Reżyseria

• 1963

MILCZENIE

Film fabularny

Scenariusz, Reżyseria

• 1961

TARPANY

Film fabularny

Scenariusz, Reżyseria

• 1953

SŁOWO HONORU

Etiuda szkolna

Scenariusz, Reżyseria

Urszula Lesiak

Redaktor filmów fabularnych i dokumentalnych

Współautor i drugi reżyser filmów dokumentalnych

Redaktor scenariuszowy (wersja przed rozpoczęciem zdjęć)

Redaktor montażu (wersja ostateczna filmu)

EDUKACJA:

Ukończyła studia na Uniwersytecie Wrocławskim – Wydział Historii Sztuki

Ukończyła D.E.U.G. w Paryżu III Sorbonne (Francja) – Département d’Etudes et de Recherches Cinématographiques

OGÓLNA DOŚWIADCZENIE ZAWODOWE:

Redaktor naczelny filmów fabularnych i dokumentalnych (w reż. Krzysztofa Kieślowskiego, Jörga Helblinga, Andrzeja Wajdy, Oliasa Barco, Atiq Rahimi, Grega Zglinskiego) z szerokim, międzynarodowym doświadczeniem zawodowym przy niemal 60 filmach fabularnych i dokumentalnych.

Analiza scenariuszy przed rozpoczęciem zdjęć

Redaktor montażu: wersja ostateczna filmu (z Severine Cornamuzasem, Gregiem Zglinskim, Kamal Musale we współpracy z CAB PRODUCTIONS, Louise Productions)

Współautor scenariusza pełnometrażowych filmów dokumentalnych

Współreżyser filmów dokumentalnych (z Hanną Polak, Piotrem Jaxą i Manon Loizeau)

Redaktor naczelny i koncepcja prawie 30 zwiastunów kinowych

Zastępca redaktora filmów fabularnych (w reż. Maurice Pialat, Gerard Oury, Lars von Trier, Emir Kusturica)

Krzysztof Piesiewicz

Przyjaciel Krzysztofa Kieślowskiego, twórca lub współtwórca scenariuszy do wielu jego filmów, m. in.: 10 filmów z cyklu „Dekalog”, Trzy Kolory: Niebieski, Trzy Kolory: Biały, Trzy Kolory: Czerwony, Krótki film o zabijaniu, Krótki film o miłości, Podwójne życie Weroniki.

Jest członkiem Polskiej Akademii Filmowej, Europejskiej Akademii Filmowej oraz Amerykańskiej Akademii Filmowej oraz laureatem wielu prestiżowych nagród filmowych, m. in.: Złotego Lwa W Gdańsku (1989), Europejskiej Nagrody Filmowej (1989), Nagrody Specjalnej Jury oraz Nagrody Ekumeniczna na Festiwalu w Cannes (1989), Nagrody Fipresci na Festiwalu w Cannes (1990), Złotego Lwa w Wenecji (1993), Nagrody Głównej „Srebrny Niedźwiedź” w Berlinie (1994), Nagrody Specjalnej Cinematic Excellence na Festiwalu w Hajfie za wkład w kinematografię światową w związku ze stuleciem kina (2002).

W 2010 roku został wyróżniony medalem Ministerstwa Sprawiedliwości za zasługi dla wymiaru sprawiedliwości Rzeczypospolitej Polskiej.

Andrzej Sapija

Artysta plastyk, reżyser filmowy i telewizyjny.

Pedagog. Profesor Szkoły Filmowej w Łodzi.

Zrealizował blisko 50 filmów dokumentalnych. Znaczna ich część poświęcona jest kulturze, sztuce i wybitnym artystom (m.in.. Tadeusz Kantor, Magdalena Abakanowicz, Tadeusz Różewicz, Roman Opałka, Wojciech Fangor, Kazimierz Karabasz).

Film OPAŁKA – JEDNO ŻYCIE, JEDNO DZIEŁO zdobył nagrodę Grand Prix na 30.International Festival of Films on Art in Montreal (2012r.). 

Wiele filmów podejmowało tematykę historyczną (np.Jagiellonowie, Polskie Państwo Podziemne, Powstanie Warszawskie-60 lat później, Z pokolenia na pokolenie).

Autor 8 spektakli dla Teatru Telewizji TVP.

TWÓRCZOŚĆ PLASTYCZNA:

1977 – współzałożyciel grupy artystycznej „Sztuka i Teoria”

Uczestnik grupy artystycznej PERMAFO – Wrocław; uczestnictwo w wielu wystawach grupy

Udział w Biennale w Sao Paulo

Udział w Międzynarodowych Triennale Rysunku we Wrocławiu – nagroda główna w 1978 roku

Udział w wielu wystawach zbiorowych polskiej sztuki współczesnej w kraju i zagranicą

Wystawy indywidualne.

Zakupy prac (rysunków) : Muzeum Narodowe w Warszawie

Muzeum Sztuki Współczesnej w Łodzi.

Zbigniew Zamachowski

Aktor filmowy i teatralny , autor muzyki i tekstów piosenek, jeden z najpopularniejszych aktorów swojego pokolenia.

Lubiany przez publiczność i uznawany przez krytykę kompozytor. Ma na swoim koncie wiele ról zarówno w filmie, jak i w teatrze. Aktor bardzo wszechstronny, sprawdzający się w każdym repertuarze.
Urodził się w Brzezinach koło Łodzi 17 lipca 1961 roku. Jest honorowym mieszkańcem Brzezin. Ma swoją gwiazdę przed Szkołą Podstawową nr 2 w Brzezinach, oraz w Alei Gwiazd, na ulicy Piotrowskiej w Łodzi.
Mówi, iż pochodzi z ładnego miasteczka na drodze z Warszawy do Łodzi. Już w dzieciństwie tworzył różne melodie wykorzystując do grania wszystko, co miał pod ręką. W szkole podstawowej zaczął pisać piosenki. Podczas nauki w szkole średniej jeździł na lokalne i ogólnopolskie festiwale, gdzie nagradzano jego autorskie teksty i kompozycje.
Jest absolwentem liceum ekonomicznego i szkoły muzycznej, w 1985 roku ukończył Wydział Aktorski PWSFiT w Łodzi. W filmie występował jednak już wcześniej.

Od początku związany był z estradą – w czasie studiów występował z poznańskim kabaretem TEY. W 1980 roku swoją autorską piosenką zdobył II nagrodę na festiwalu w Opolu, wielokrotnie brał udział w Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Wykonywał piosenki z repertuaru Kabaretu Starszych Panów, piosenki Agnieszki Osieckiej, Jonasza Kofty, Wojciecha Młynarskiego, Grzegorza Turnaua, a także swoje własne kompozycje do tekstów autorskich. W 1989 roku zagrał w muzycznym przedstawieniu Magdy Umer i Jeremiego Przybory „Zimy żal”, zaś w 1993 roku występował w Teatrze Rampa z popularnym spektaklem muzycznym „Big Zbig Show”.
Na wielkim ekranie zadebiutował w 1981 r. w „Wielkiej majówce” Krzysztofa Rogulskiego, gdzie wystąpił jako amator we wspaniałej roli Ryśka. Po tym filmie Zbigniew Zamachowski zdecydował, że będzie zdawał do szkoły filmowej.
Grał między innymi w filmach Kazimierza Kutza („Pułkownik Kwiatkowski”, „Zawrócony”, „Sława i chwała”),Krzysztofa Kieślowskiego („Dekalog 10”, „Trzy kolory: Biały”) oraz Andrzeja Wajdy, Wojciecha Jerzego Hassa, Jacka Bromskiego, Macieja Wojtyszki, Filipa Bajona i Wojciecha Marczewskiego.
Jest laureatem licznych nagród, zarówno polskich, jak i zagranicznych. Dwukrotnie otrzymał nagrodę za pierwszoplanową rolę męską na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych.
Aktor obecnie pracuje w Teatrze Narodowym oraz znajduje czas na działalność pedagogiczną – jest wykładowcą piosenki aktorskiej w warszawskiej Akademii Teatralnej. Od kwietnia 2008 roku jest Członkiem Rady Fundacji Centrum Twórczości Narodowej.
W życiu prywatnym, w wolnym czasie grywa w piłkę nożną, tenisa lub golfa.

KALENDARZ PROJEKCJI

Czwartek / 07.09.2017

15:00-16:00 /Stara Kopalnia, Wałbrzych

Wernisaż wystawy Wszystkie kolory Kieślowskiego z Archiwum Twórczości Krzysztofa Kieślowskiego

 

18:00-19:45 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko / Hommage à Kieślowski

Otwarcie 7. SFF Hommage à Kieślowski: Zawrócony, reż. Kazimierz Kutz, komediodramat, Polska 1994, 78′

 

19:45-20.30 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko / Hommage à Kieślowski

Film Talk #1 z udziałem Kazimierza Kutza i Zbigniewa Zamachowskiego; prowadzenie: Dorota Paciarelli

 

20:30-21:00 / Kino plenerowe Sanatorium, Sokołowsko / Bez Fikcji!

Otwarcie sekcji Bez Fikcji!: Trzy rozmowy o życiu, reż. Julia Staniszewska, dokument, Polska 2016, 24′; wprowadzenie: Piotr Pławuszewski

 

21:00-22:30 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko

Recital Nie tylko o miłości Zbigniewa Zamachowskiego

 

21:15-23:05 / Kino plenerowe Sanatorium, Sokołowsko / Re:Interpretacje

Zagubieni, reż. Petr Zelenka, mockumentary, Czechy 2015, 105′; wprowadzenie: Dorota Paciarelli

 

Piątek / 08.09.2017

10:00-10:45 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko / Bez Fikcji!

Blok filmów krótkometrażowych: Więzi, reż. Zofia Kowalewska, dokument, Polska 2016, 18′; Polonez, reż. Agnieszka Elbanowska, dokument, Polska 2016, 16′; Tak, to jest cud, real. Grupa Warsztatowa, dokument, Polska 2015, 10′; wprowadzenie: Piotr Pławuszewski

 

10:45-11.30 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko

Panel dyskusyjny Programy Edukacji Filmowej – Sokołowsko Laboratorium Kultury z udziałem Macieja Pierzchały, Ajki Tarasow; prowadzenie: Lech Moliński

 

12:00 – 13:00 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko / Hommage à Kieślowski

Blok filmów krótkometrażowych: Byłem żołnierzem, reż. Krzysztof Kieślowski, Andrzej Titkow, dokument, Polska 1970, 16′; Koncert życzeń, reż. Krzysztof Kieślowski, fabuła, Polska 1967, 16′; Krystyna M. Szkice do portretu, reż. Kazimierz Karabasz, dokument, Polska 1973, 33′; wprowadzenie: Mikołaj Jazdon z udziałem Andrzeja Titkowa

 

13:15-14:30 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko / Hommage à Kieślowski

Intensywność patrzenia, reż. Andrzej Sapija, dokument, Polska 2016, 75′; wprowadzenie: Mikołaj Jazdon

 

14:30-15:00 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko

Film Talk #2 z prof. Andrzejem Sapiją; prowadzenie: Mikołaj Jazdon

 

15:00-16:15 / Sanatorium, Sokołowsko

#1 Forum im. Krzysztofa Kieślowskiego: O sztuce ironii i humoru w filmie z udziałem Kazimierza Kutza, Krzysztofa Piesiewicza, dr. Tomasza Kozłowskiego; prowadzenie: Dorota Paciarelli

 

15:30-17:15 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko / Re:Interpretacje

Droga do Rzymu, reż. Tomasz Mielnik, komedia, Czechy/Polska 2015, 100′; wprowadzenie: Tomasz Mielnik oraz scenarzysta Vít Poláček

 

17:15-18:00 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko 

Film Talk #3 z Tomaszem Mielnikiem, Vitem Polackiem; prowadzenie: Petr Vlček

 

18:30-20:00 /  Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko / Hommage à Kieślowski

Trzy kolory: Biały, reż. Krzysztof Kieślowski, komedia liryczna, Francja/Polska/Szwajcaria 1993, 91′

 

20:00-20:45 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko

Film Talk #4 z Urszulą Lesiak i Krzysztofem Piesiewiczem; prowadzenie: Rafał Koschany i Dorota Paciarelli

 

20:45-21:10 /  Sanatorium, Sokołowsko / Bez Fikcji!

Pani Rena od aniołów, reż. Aleksandra Folczak, dokument, Polska 2017, 10′; wprowadzenie: Lech Moliński

 

21:00-23:00 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko / Re:Interpretacje

Otwarcie sekcji Re:Interpretacje: Dusza i ciało, reż. Ildikó Enyedi, dramat, Węgry 2017, 116′; wprowadzenie: Dorota Paciarelli

 

21:15-23:00 /Sanatorium, Sokołowsko / Re:Interpretacje

Wilde Maus, reż. Josef Hader, komedia kryminalna, Austria/Niemcy 2017, 103′; wprowadzenie: Dorota Paciarelli

 

 

Sobota / 09.09.2017

11:00-12:30 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko / Bez Fikcji!

Zwyczajny film autystyczny, reż. Miroslav Janek, dokument, Czechy 2016, 90′; wprowadzenie: Petr Vlček

 

11:00-12:30 / Sanatorium, Sokołowsko

#2 Forum im. Krzysztofa Kieślowskiego: Równość czy Happyterror? z udziałem: Krzysztofa Piesiewicza, dr. Tomasza Kozłowskiego, Tomasza Mielnika, Vita Poláčka, Barbory Námerovej, Nikoli Kojo, Biljany Prvanović, prowadzenie: Dorota Paciarelli

 

13:00-14:50 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko / Re:Interpretacje

Stado, reż. Nikola Kojo, komedia, Serbia 2016, 100′; wprowadzenie: Dorota Paciarelli

 

14:50-15:50 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko

Film Talk #5 z Nikolą Kojo i producentką Biljaną Prvanović; prowadzenie: Dorota Paciarelli

 

16:00-17:00 / Sanatorium, Sokołowsko

Wykład dr. Rafała Koschanego Patrz uważnie. Interpretacja filmu jako doświadczenie zmysłowe i jako poznanie

 

16:30-18:00 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko / Bez Fikcji!

Uwolnij mnie, reż. Federica di Giacomo, dokument, Włochy 2016, 89′; wprowadzenie: Dorota Paciarelli

 

17:00-18:00 / Sanatorium, Sokołowsko

Między kinem a poezją. Promocja tomiku wierszy Pieśń pod pieśniami Andrzeja Titkowa; prowadzenie: Mikołaj Jazdon

 

18:00-19:00 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko 

Film Talk #6 z Federiką Di Giacomo i Gretą De Lazzaris; wprowadzenie: Dorota Paciarelli; prowadzi dr. Piotr Pławuszewski

 

19:30-21:00 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko / Re:Interpretacje

Brud, reż. Tereza Nvotová, Czechy/Słowacja 2017, 87′ ; wprowadzenie: Petr Vlček,

 

21:00-22:00 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko 

Film Talk #7 z Terezą Nvotovą, Barborą Námerovą; prowadzenie: Petr Vlček

 

21:00-21:30 / Sanatorium, Sokołowsko

Wernisaż wystawy Trzy kolory: Biały Piotra Jaxy, oprawa muzyczna: Magdalena Polkowska

 

22:15-00:10 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko / Re:Interpretacje

Baba z lodu, reż. Bohdan Sláma, Czechy 2017, 106′; wprowadzenie: Petr Vlček

 

00:15-01:35 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko / Hommage à Kieślowski

Intensywność patrzenia, reż. Andrzej Sapija, Polska 2016, 75′, wprowadzenie: Mikołaj Jazdon

 

 

Niedziela / 10.09.2017

10:00-12:15 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko / Re:Interpretacje

Pożegnanie z Europą, reż. Maria Schrader, dramat, Austria/Niemcy/Francja 2016, 106′; wprowadzenie: Dorota Paciarelli

 

11:00-12:30 / Sanatorium, Sokołowsko

Debata Remanent kina czeskiego z udziałem: Barbory Námerovej, Petra Janyski, Petra Vlčeka, Vita Poláčka; prowadzenie: Dorota Paciarelli

 

12:30-12:50 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko / Bez Fikcji!

Nauka, reż. Emi Buchwald, dokument, Polska 2016, 20′; wprowadzenie: Piotr Pławuszewski

 

12:50-13:20 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko

Film Talk #8 z Emi Buchwald; prowadzenie: Piotr Pławuszewski

 

13:00-14:00 / Sanatorium, Sokołowsko

Masterclass z Gretą de Lazzaris, operatorką filmu Uwolnij mnie; prowadzenie: Piotr Jaxa

 

14:00-15:00 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko / Hommage à Kieślowski

Dekalog X, reż. Krzysztof Kieślowski, dramat, Polska 1988, 57′ ; wprowadzenie: Mikołaj Jazdon

 

15:00-16:00 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko

Film Talk #9 z Krzysztofem Zanussim; prowadzenie: Łukasz Maciejewski

 

16:00-17:00 / Sanatorium, Sokołowsko

Dyskusja wokół Archiwum Twórczości Krzysztofa Kieślowskiego Legalne Źródło Kultury z udziałem Zuzanny Fogtt, Kingi Jakubowskiej, Piotra Jaxy

 

17:30-19:10 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko

Film niespodzianka, 100′

 

19:10-20:00 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko 

Zamknięcie 7. SFF Hommage a Kieślowski

 

20:00-20:30 / Kinoteatr Zdrowie, Sokołowsko / Bez Fikcji!

Dom, reż. Filip Jacobson, dokument, Polska 2016, 27′; wprowadzenie: Piotr Pławuszewski

 

20:30-22:10 / Kinoteatr Zdrowie / Re:Interpretacje

Stado, reż. Nikola Kojo, komedia, Serbia 2016, 100′; wprowadzenie: Dorota Paciarelli

MEDIA

PR festiwalu:

Edyta Bach

edyta.bach@ipublicity.pl

+48501232302

 

Komunikaty prasowe:

FESTIWAL 2017

Informacja Prasowa 7. SFF Hommage a Kieslowski 08.08.17

 

Akredytacja

Formularz akredytacyjny_SFFHAK_2017

PARTNERZY 2017

Organizator                                                        Sfinansowano z środków

                                               

 

 

Patronat Honorowy

                

          

 

 

 

Sponsorzy

                    

 

 

Partnerzy

              

        

 

 

 

 

 

Patron medialny